Bolivia´s hoogtepunten
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Linda
22 Maart 2009 | Peru, Juliaca
Bolivia, volgens mijn lijfboek Lonely Planet (reisgids)´´famous for: the world´s highest everything!´´ Inderdaad, de afgelopen 2,5 week heb ik veel hoogtepunten gezien en meegemaakt.
Mijn laatste dag in Cusco had ik nog goed besteed door na 7 weken eindelijk toe te geven aan een massage waarmee ik vanaf dag 1 al werd geplaagd op Plaza de Armas door opdringerige verkoopsters. Na 4 dagen Inca Trail had er geen beter moment kunnen zijn voor deze verwennerij. Want goed was het! Met gemengde gevoelens nam ik die avond afscheid van het bijzondere Cusco, waar ik 7 weken met heel veel plezier heb gewoond, geleefd, gestudeerd, gewerkt, gedanst en de omgeving heb bewonderd.
Lago Titicaca
Hier spreekt de Lonely Planet zichzelf tegen; als ik over dit meer lees in het Bolivia gedeelte van de reisgids, dan staat er: ´´Ondanks dat dit meer vaak onterecht wordt beschreven als het hoogstgelegen meer ter wereld.....´´ Sla ik vervolgens het Peru gedeelte open bij Lago Titicaca, dan kom ik tot de ontdekking: ´´Zuid-Amerika´s grootste meer is tevens ´s werelds hoogstgelegen bevaarbare meer......aha.....hoe het ook mag zijn, het was voor mij in ieder geval weer 1 van de hoogtepunten tijdens deze reis. 12.000 vierkante km groot, gelegen tussen Peru en Bolivia, met mooie eilanden om te bezoeken en te overnachten. Dat deden wij dus ook. Aan de Peruaanse kant ligt het stadje Puno, niet benoemenswaardig, maar van daaruit namen Jennifer en ik de boot naar de zogeheten Islas Flotantes de Uros, drijvende eilanden van de Uros bevolking. We hadden een slaapplek op 1 van die eilanden gereserveerd, maar keken elkaar een beetje onthutst aan toe we bij het eerste eilandje stopten; naast een man of 15, enkele rieten huisjes en kraampjes met veelal rieten souvenirs was hier niks! Zouden we hier gaan slapen?? Dit bleken de echt authentieke Uros eilanden te zijn, niet geschikt voor toeristische overnachtingen. Wij gingen naar een iets nieuwer en groter gedeelte, een Uros dorp van nagenoeg aaneengesloten drijvende eilanden. Maar eerst nog het mooie eiland Taquile bezocht, waar we wandelden en lunchten. De overnachting was bijzonder. Onder een prachtige sterrenhemel samen op een bankje een flesje rode wijn leegedronken al starend naar het kabbelende water van het Titicaca-meer. Een eilandbewoner vroeg ons of we in Nederland eigenlijk ook de sterren en de maan konden zien:-)
Dag erna de grens met Bolivia overgestoken en in Copacabana beland. Vanuit daar de boot genomen naar Isla del Sol waar we weer een nacht gingen verblijven. Dit zonne-eiland is volgens de Inca-mythes de geboorteplaats van de zon en tevens de plek waar de allereerste Inca´s het daglicht zagen. De boot dropte ons aan de noordkant van het eiland waarbij wij al wandelend naar het zuiden trokken om daar te overnachten. We hadden gelezen dat we een weg langs de kust konden nemen, langs verschillende baaien en stranden, maar die afslag misten we. Toen zelf een alternatieve route bedacht, ´off road´, wat veel klimmen en klauteren betekende, maar uiteindelijk bereikten we de kust (en vielen de stranden nogal tegen, haha). De niet-toeristische wandeling en uitzichten onderweg maakten dat echter helemaal goed! Vanuit ons hostal de zon zien ondergaan achter Isla de la Luna (eiland van de maan)
Uyuni
Na flink wat uurtjes ´bussen´ aangekomen in Uyuni, op 3675 meter hoogte. Het stadje zelf is niet veel aan (al hebben we er heerlijk gegeten), maar vanuit hier kun je 1 van de meest spectaculaire tochten ondernemen: een meerdaagse jeeptocht door Salar de Uyuni (zoutvlaktes), bergen, meren, vulkanen. Wij boekten een 3 daagse tocht bij Cordillera Travel die ons door andere reizigers was aangeraden. Met 6 personen en een chauffeur gingen we de volgende ochtend op pad. Eerst gestopt bij een treinen´begraafplaats´, hier liep het eerste spoor van Bolivia (naar Chili) en lagen oude wagonnen en locomotieven in de zon te rusten. Vervolgens op naar in mijn ogen 1 van de zeven natuurwonderen: de zoutvlaktes. Net als Lago Titicaca maar liefst 12.000 vierkante kilometer groot. Je waant je in een wintersportwereld, maar dan met alleen vlaktes en geen sneeuw, maar zout. Een hele bijzondere ervaring. Omdat het nog net regenseizoen was, waren de vlaktes op sommige gedeeltes nat, wat hele mooie weerspiegelingen opleverde. Andere gedeeltes waren wel al kurkdroog en glinsterden van witheid! De daaropvolgende dagen vroeg opgestaan, veel met de jeep gescheurd en constant veranderende landschappen gezien: van Mexicaans achtige cactuseilanden tot vulkanen, bergen in alle soorten, vormen en kleuren, vilkanen, geisers, hot springs, flamingo´s, vicuñas (familie van de lama´s en alpaca´s), gewoonweg fantastisch! 1 van de meest geweldige trips die ik ooit heb gedaan; wederom een Boliviaans hoogtepunt dus!
Potosí
Een letterlijk (en ook weer figuurlijk) hoogtepunt vormde de hoogste stad ter wereld: Potosí. Op 4060 meter gelegen een van de voormalige rijkste steden ter wereld. Oorzaak: de zilvermijnen van de Cerro Rico. Na de komst van de Spanjaarden werd hier zilver ontdekt en bloeide de stad op. De overblijfselen hiervan kun je nog steeds goed zien aan de mooie koloniale gebouwen en vele gezellige pleinen in de stad. Het leven in de mijnen is echter een ander verhaal. Wat een gruwelijk bestaan heb je hier als mijnwerker. Zelf zijn ze enorm trots, al kun je tussen de regels door ook wel opmaken dat men weet dat het gevaarlijk en ongezond is en dat ze best een andere baan zouden willen als die mogelijkheid bestond....op de avond voordat we de mijnen daadwerkelijk gingen bezoeken, werd in onze hostel de film ´The Devil´s Miner (2005) gedraaid. Deze film geeft een heel goed beeld van de werkelijkheid. Op dit moment werken nog zo´n 12.000 mannen (waaronder ook kinderen, jonge jongens vanaf een jaar of 10!) in de Cerro Rico, waar de zilvervoorraad gestaag afneemt, maar ook andere mineralen (zink, erts, tin) worden gedolven. Ieder jaar sterven gemiddel 30 personen in de mijnen of ten gevolge van het werk in de mijnen. Voornaamste oorzaken zijn stoflongen en ongelukken door explosies / instortingen. Iedere mijn heeft een eigen ´beschermheer´, de duivel, satan, hier TIO genoemd. Buiten de mijnen gelooft men in God en Jezus, maar zodra men 1 voet in de mijnen zet, wordt de duivel aanbeden. Hij is per slot van rekening de heerser van de onderwereld. Een hele bizarre, maar bijzondere ervaring werd de mijnentocht die we met een groep van 7 toeristen en 1 gids ondernamen. Zelf oud-mijnwerker had deze gids de grootste verhalen en hij wist precies op welke plekken zijn vrienden aan het werk waren. Voor de tocht begon hadden we op de ´Miner´s Markt´ allemaal giften voor de mijnwerkers aangeschaft: dynamiet, frisdrank, cigaretten, coca-bladeren en handschoenen. Dit werd met veel dank in ontvangst genomen. Ongelooflijk dat mensen in die omstandigheden kunnen (en mogen) werken: smalle, nauwe, natte, modderige doorgangen. Hoe verder en dieper je komt, hoe warmer het wordt. Respect voor deze mensen die letterlijk hun leven geven voor hun gezin: vaak hebben ze op 25 jarige leeftijd al minimaal 4 kinderen, wat doorgaat tot gemiddeld 7 kinderen en op hun 35e, hooguit 40e overlijdt de mijnwerker....
Sucre
De naam doet vermoeden dat het hier om de suikerstad gaat. Sucre is echter niet een bijnaam voor suiker, maar is vernoemd naar 1 van de belangrijkste onafhankelijkheidsstrijders van Bolivia. De stad is wel zo wit als suiker! Het gehel koloniale centrum bestaat uit prachtige witte gebouwen (verplcith gesteld door de regering, iedere gevel in dit centrum moet wit zijn; verf en materialen worden gratis ter beschikking gesteld). In Sucre kwamen we toevallig nog twee bekenden uit Cusco tegen (onafhankelijk van elkaar). Erg gezellig om met Kim (en een vriend van haar Ilios) en Maarten twee dagen en nachten op te trekken!
Sucre is de voormalige hoofdstad van Bolivia en is nog steeds de hoofdstad voor wat betreft de rechterlijke macht (de gouvernementele macht is in de officiële hoofdstad La Paz). Op 6 augustus 1825 werd in Sucre de onafhankelijkheidsverklaring ondertekend toen de strijd met de Spanjaarden gestreden was. De kamer waarin dit is gebeurd en een kopie van de verklaring kun je bezichtingen in het interessante Casa de la Libertad (´vrijheidshuis´). Verder hebben we nog een rondleiding gedaan door en buiten de stad waarbij we de beste gids ooit troffen! Tot slot heerlijk gegeten in Sucre, want er was een topcafé met Nederlandse eigenaren en op de menukaart een broodje kroket!!!
La Paz
Laatste hoogtepunt van mijn Boliviaanse avontuur was de hoofdstad La Paz. Ook hooggelegen op 3600 meter een erg bijzondere stad. Veel hoogbouw, gelegen in een kom, waarbij tegen de heuvels omhoog allemaal kleine huisjes gebouwd zijn. Vanuit La Paz weer een hele gave tocht ondernomen: een mountainbiketocht over de meest gevaarlijke weg ter wereld: The Death Road! Dat klonk erg uitdagend, dus op zoek gegaan naar een goede maatschappij (want het materiaal en de begeleiding moesten dan natuurlijk wel erg goed zijn). Nou, dat was het! Een geweldige ervaring om te starten op 4700 meter hoogte (KOUD!!!) en zo´n 2000 meter te gaan dalen....het was maar goed dat het erg bewolkt was die dag en dat we vantevoren express niet naar films en foto´s van de afgronden hadden gekeken. Dan had ik misschien niet zo relaxed op die fiets gezeten. Maar met gezond verstand en voorzichtigheid is de weg prima af te leggen. Toch was onze groep volgens onze Nieuw-Zeelandse gids Phill, pas de derde groep zonder ongevallen....(en zoals wij hadden berekend had hij al zo´n 50 tochtjes achter zijn naam staan).
Gisteren nog flink wat door La Paz rondgewandeld, naar uitzichtpunten, musea en markten, waarvan de meest bijzondere wel de witchess market (heksenmarkt) was. Hier worden allerlei zaken verkocht die Bolvianen kopen om te offeren. Meest bizarre zijn de foetussen van lama´s en dode babylama´s. Dede begraven de Bolivianen onder hun huis bij de voordeur, wat hen tegen kwade indringers moet beschermen.
Het nachtleven van La Paz nog even goed bezicht voor we vandaag alweer rochting Peru terug zijn vertrokken. We zitten nu in Juliaca, vanwaardaan morgen onze vlucht terug naar Lima vertrekt. Morgennacht komt mijn vriendin Angelique aan in Lima waarmee ik op woensdag 25 maart naar Quito vlieg om mijn volgende bestemming te gaan bezoeken: Ecuador.
Applaus voor degenen die tot hier zijn gekomen met lezen;-) Het is een erg lang verhaal geworden, als je zo 2,5 week aan het reizen bent maak je heel wat mee!
Adios amigos, ciao
Linda
xx
Mijn laatste dag in Cusco had ik nog goed besteed door na 7 weken eindelijk toe te geven aan een massage waarmee ik vanaf dag 1 al werd geplaagd op Plaza de Armas door opdringerige verkoopsters. Na 4 dagen Inca Trail had er geen beter moment kunnen zijn voor deze verwennerij. Want goed was het! Met gemengde gevoelens nam ik die avond afscheid van het bijzondere Cusco, waar ik 7 weken met heel veel plezier heb gewoond, geleefd, gestudeerd, gewerkt, gedanst en de omgeving heb bewonderd.
Lago Titicaca
Hier spreekt de Lonely Planet zichzelf tegen; als ik over dit meer lees in het Bolivia gedeelte van de reisgids, dan staat er: ´´Ondanks dat dit meer vaak onterecht wordt beschreven als het hoogstgelegen meer ter wereld.....´´ Sla ik vervolgens het Peru gedeelte open bij Lago Titicaca, dan kom ik tot de ontdekking: ´´Zuid-Amerika´s grootste meer is tevens ´s werelds hoogstgelegen bevaarbare meer......aha.....hoe het ook mag zijn, het was voor mij in ieder geval weer 1 van de hoogtepunten tijdens deze reis. 12.000 vierkante km groot, gelegen tussen Peru en Bolivia, met mooie eilanden om te bezoeken en te overnachten. Dat deden wij dus ook. Aan de Peruaanse kant ligt het stadje Puno, niet benoemenswaardig, maar van daaruit namen Jennifer en ik de boot naar de zogeheten Islas Flotantes de Uros, drijvende eilanden van de Uros bevolking. We hadden een slaapplek op 1 van die eilanden gereserveerd, maar keken elkaar een beetje onthutst aan toe we bij het eerste eilandje stopten; naast een man of 15, enkele rieten huisjes en kraampjes met veelal rieten souvenirs was hier niks! Zouden we hier gaan slapen?? Dit bleken de echt authentieke Uros eilanden te zijn, niet geschikt voor toeristische overnachtingen. Wij gingen naar een iets nieuwer en groter gedeelte, een Uros dorp van nagenoeg aaneengesloten drijvende eilanden. Maar eerst nog het mooie eiland Taquile bezocht, waar we wandelden en lunchten. De overnachting was bijzonder. Onder een prachtige sterrenhemel samen op een bankje een flesje rode wijn leegedronken al starend naar het kabbelende water van het Titicaca-meer. Een eilandbewoner vroeg ons of we in Nederland eigenlijk ook de sterren en de maan konden zien:-)
Dag erna de grens met Bolivia overgestoken en in Copacabana beland. Vanuit daar de boot genomen naar Isla del Sol waar we weer een nacht gingen verblijven. Dit zonne-eiland is volgens de Inca-mythes de geboorteplaats van de zon en tevens de plek waar de allereerste Inca´s het daglicht zagen. De boot dropte ons aan de noordkant van het eiland waarbij wij al wandelend naar het zuiden trokken om daar te overnachten. We hadden gelezen dat we een weg langs de kust konden nemen, langs verschillende baaien en stranden, maar die afslag misten we. Toen zelf een alternatieve route bedacht, ´off road´, wat veel klimmen en klauteren betekende, maar uiteindelijk bereikten we de kust (en vielen de stranden nogal tegen, haha). De niet-toeristische wandeling en uitzichten onderweg maakten dat echter helemaal goed! Vanuit ons hostal de zon zien ondergaan achter Isla de la Luna (eiland van de maan)
Uyuni
Na flink wat uurtjes ´bussen´ aangekomen in Uyuni, op 3675 meter hoogte. Het stadje zelf is niet veel aan (al hebben we er heerlijk gegeten), maar vanuit hier kun je 1 van de meest spectaculaire tochten ondernemen: een meerdaagse jeeptocht door Salar de Uyuni (zoutvlaktes), bergen, meren, vulkanen. Wij boekten een 3 daagse tocht bij Cordillera Travel die ons door andere reizigers was aangeraden. Met 6 personen en een chauffeur gingen we de volgende ochtend op pad. Eerst gestopt bij een treinen´begraafplaats´, hier liep het eerste spoor van Bolivia (naar Chili) en lagen oude wagonnen en locomotieven in de zon te rusten. Vervolgens op naar in mijn ogen 1 van de zeven natuurwonderen: de zoutvlaktes. Net als Lago Titicaca maar liefst 12.000 vierkante kilometer groot. Je waant je in een wintersportwereld, maar dan met alleen vlaktes en geen sneeuw, maar zout. Een hele bijzondere ervaring. Omdat het nog net regenseizoen was, waren de vlaktes op sommige gedeeltes nat, wat hele mooie weerspiegelingen opleverde. Andere gedeeltes waren wel al kurkdroog en glinsterden van witheid! De daaropvolgende dagen vroeg opgestaan, veel met de jeep gescheurd en constant veranderende landschappen gezien: van Mexicaans achtige cactuseilanden tot vulkanen, bergen in alle soorten, vormen en kleuren, vilkanen, geisers, hot springs, flamingo´s, vicuñas (familie van de lama´s en alpaca´s), gewoonweg fantastisch! 1 van de meest geweldige trips die ik ooit heb gedaan; wederom een Boliviaans hoogtepunt dus!
Potosí
Een letterlijk (en ook weer figuurlijk) hoogtepunt vormde de hoogste stad ter wereld: Potosí. Op 4060 meter gelegen een van de voormalige rijkste steden ter wereld. Oorzaak: de zilvermijnen van de Cerro Rico. Na de komst van de Spanjaarden werd hier zilver ontdekt en bloeide de stad op. De overblijfselen hiervan kun je nog steeds goed zien aan de mooie koloniale gebouwen en vele gezellige pleinen in de stad. Het leven in de mijnen is echter een ander verhaal. Wat een gruwelijk bestaan heb je hier als mijnwerker. Zelf zijn ze enorm trots, al kun je tussen de regels door ook wel opmaken dat men weet dat het gevaarlijk en ongezond is en dat ze best een andere baan zouden willen als die mogelijkheid bestond....op de avond voordat we de mijnen daadwerkelijk gingen bezoeken, werd in onze hostel de film ´The Devil´s Miner (2005) gedraaid. Deze film geeft een heel goed beeld van de werkelijkheid. Op dit moment werken nog zo´n 12.000 mannen (waaronder ook kinderen, jonge jongens vanaf een jaar of 10!) in de Cerro Rico, waar de zilvervoorraad gestaag afneemt, maar ook andere mineralen (zink, erts, tin) worden gedolven. Ieder jaar sterven gemiddel 30 personen in de mijnen of ten gevolge van het werk in de mijnen. Voornaamste oorzaken zijn stoflongen en ongelukken door explosies / instortingen. Iedere mijn heeft een eigen ´beschermheer´, de duivel, satan, hier TIO genoemd. Buiten de mijnen gelooft men in God en Jezus, maar zodra men 1 voet in de mijnen zet, wordt de duivel aanbeden. Hij is per slot van rekening de heerser van de onderwereld. Een hele bizarre, maar bijzondere ervaring werd de mijnentocht die we met een groep van 7 toeristen en 1 gids ondernamen. Zelf oud-mijnwerker had deze gids de grootste verhalen en hij wist precies op welke plekken zijn vrienden aan het werk waren. Voor de tocht begon hadden we op de ´Miner´s Markt´ allemaal giften voor de mijnwerkers aangeschaft: dynamiet, frisdrank, cigaretten, coca-bladeren en handschoenen. Dit werd met veel dank in ontvangst genomen. Ongelooflijk dat mensen in die omstandigheden kunnen (en mogen) werken: smalle, nauwe, natte, modderige doorgangen. Hoe verder en dieper je komt, hoe warmer het wordt. Respect voor deze mensen die letterlijk hun leven geven voor hun gezin: vaak hebben ze op 25 jarige leeftijd al minimaal 4 kinderen, wat doorgaat tot gemiddeld 7 kinderen en op hun 35e, hooguit 40e overlijdt de mijnwerker....
Sucre
De naam doet vermoeden dat het hier om de suikerstad gaat. Sucre is echter niet een bijnaam voor suiker, maar is vernoemd naar 1 van de belangrijkste onafhankelijkheidsstrijders van Bolivia. De stad is wel zo wit als suiker! Het gehel koloniale centrum bestaat uit prachtige witte gebouwen (verplcith gesteld door de regering, iedere gevel in dit centrum moet wit zijn; verf en materialen worden gratis ter beschikking gesteld). In Sucre kwamen we toevallig nog twee bekenden uit Cusco tegen (onafhankelijk van elkaar). Erg gezellig om met Kim (en een vriend van haar Ilios) en Maarten twee dagen en nachten op te trekken!
Sucre is de voormalige hoofdstad van Bolivia en is nog steeds de hoofdstad voor wat betreft de rechterlijke macht (de gouvernementele macht is in de officiële hoofdstad La Paz). Op 6 augustus 1825 werd in Sucre de onafhankelijkheidsverklaring ondertekend toen de strijd met de Spanjaarden gestreden was. De kamer waarin dit is gebeurd en een kopie van de verklaring kun je bezichtingen in het interessante Casa de la Libertad (´vrijheidshuis´). Verder hebben we nog een rondleiding gedaan door en buiten de stad waarbij we de beste gids ooit troffen! Tot slot heerlijk gegeten in Sucre, want er was een topcafé met Nederlandse eigenaren en op de menukaart een broodje kroket!!!
La Paz
Laatste hoogtepunt van mijn Boliviaanse avontuur was de hoofdstad La Paz. Ook hooggelegen op 3600 meter een erg bijzondere stad. Veel hoogbouw, gelegen in een kom, waarbij tegen de heuvels omhoog allemaal kleine huisjes gebouwd zijn. Vanuit La Paz weer een hele gave tocht ondernomen: een mountainbiketocht over de meest gevaarlijke weg ter wereld: The Death Road! Dat klonk erg uitdagend, dus op zoek gegaan naar een goede maatschappij (want het materiaal en de begeleiding moesten dan natuurlijk wel erg goed zijn). Nou, dat was het! Een geweldige ervaring om te starten op 4700 meter hoogte (KOUD!!!) en zo´n 2000 meter te gaan dalen....het was maar goed dat het erg bewolkt was die dag en dat we vantevoren express niet naar films en foto´s van de afgronden hadden gekeken. Dan had ik misschien niet zo relaxed op die fiets gezeten. Maar met gezond verstand en voorzichtigheid is de weg prima af te leggen. Toch was onze groep volgens onze Nieuw-Zeelandse gids Phill, pas de derde groep zonder ongevallen....(en zoals wij hadden berekend had hij al zo´n 50 tochtjes achter zijn naam staan).
Gisteren nog flink wat door La Paz rondgewandeld, naar uitzichtpunten, musea en markten, waarvan de meest bijzondere wel de witchess market (heksenmarkt) was. Hier worden allerlei zaken verkocht die Bolvianen kopen om te offeren. Meest bizarre zijn de foetussen van lama´s en dode babylama´s. Dede begraven de Bolivianen onder hun huis bij de voordeur, wat hen tegen kwade indringers moet beschermen.
Het nachtleven van La Paz nog even goed bezicht voor we vandaag alweer rochting Peru terug zijn vertrokken. We zitten nu in Juliaca, vanwaardaan morgen onze vlucht terug naar Lima vertrekt. Morgennacht komt mijn vriendin Angelique aan in Lima waarmee ik op woensdag 25 maart naar Quito vlieg om mijn volgende bestemming te gaan bezoeken: Ecuador.
Applaus voor degenen die tot hier zijn gekomen met lezen;-) Het is een erg lang verhaal geworden, als je zo 2,5 week aan het reizen bent maak je heel wat mee!
Adios amigos, ciao
Linda
xx
-
23 Maart 2009 - 07:30
Patty:
Heej Linda, wat een prachtig verslag en schitterende foto's. Ik heb het met veel belangstelling in één adem gelezen. Veel reisgenot de rest van je reis. Xxx Patty -
23 Maart 2009 - 07:47
Stichting Muses:
Wow Linda wat een gave foto's zeg! Volgens mij blijf je foto's maken haha. En wat een gave avonturen zeg die je allemaal meegemaakt hebt! Geniet van Ecuador!
Groetjes Nicole -
23 Maart 2009 - 08:13
Laura & Glenn:
Hee lin,
Fantastisch om je verhalen te lezen en wat een gave foto's! Bolivia lijkt ons super! We kunnen niet wachten... nog 6 dagen en dan komen wij ook die kant op. Veel plezier in Equador.
xx Laura & Glenn -
23 Maart 2009 - 08:19
Roel & Siets:
Hey lieve Lin,
Wow wat een mooi verhaal en die foto's!!!! Echt te gek. Nu op naar je volgende avontuur, Ecuador. Geniet ervan en wij kijken uit naar je volgende verhaal.
Liefs en dikke kus
Roel & Siets -
23 Maart 2009 - 08:34
Inge:
Jeetje, die foto's! Wat gaaf! Lijken net ansichtkaarten zeg!
Ga nog maar eventjes door met genieten!
xxInge -
23 Maart 2009 - 12:05
Christel:
Poeh zeg... Inderdaad een heel verhaal! Maar geweldig om te lezen!
Ben wel jaloers al ik t zo lees! Geweldig om zo veel te zien en mee te maken.
Geniet er van en kijk weer uit naar het volgende verhaal (hoeft dan niet zo lang te zijn, haha!)
Dikke kus,
Christel -
23 Maart 2009 - 13:10
Ingrid:
Inderdaad\een lang verhaal, maar zeker de moeite waard om van je geweldige foto's nog maar te zwijgen. Wat maak jij gave dingen mee!! Geniet maar van de rest van je mooie reis.
x ingrid -
23 Maart 2009 - 16:09
Ine:
En wij maar werken!!!!!!! Echt geweldig Linda wat je allemaal meemaakt. En die foto's, prachtig! Heel veel plezier met je vriendin in Equador.
Groetjes Ine -
23 Maart 2009 - 17:51
Marscha:
Gaaf zeg. Heerlijk die verhalen, wat maak je ontzettend veel mee. super...Lin, geniet ervan! Ik denk vaak aan je :-).
Liefs Marscha en ook vele groetjes van Jordy. -
23 Maart 2009 - 18:53
Petra:
Haai Linda, Ik heb er zere ogen van gekregen, zoveel, maar oh zo boeiend. Mooie foto's maakt het ook een beetje voor te stellen. Slapen in een rieten huisje aan het water... romantisch...En dan weer klimmen-mountainbiken-jeep-mijnen. poe-poe. Op naar het volgende alweer. Kijk ernaar uit. Let op jezelf !en geniet!!Nog een dikke maand! xxxPetra -
23 Maart 2009 - 19:07
Theo:
Ha lieve Lin!
Mooi verslag weer zeg...echt schitterende foto's ook!
Geniet van je vervolg in Ecuador!
xx Ikke -
23 Maart 2009 - 22:33
Ger:
Hoi beste Linda!! Kei mooi verhaal, je weet alles weer erg goed tot in het kleinste detail te vertellen en het zijn weer hele mooie foto's!!!
Tjonge wat een avontuur!!! Ik heb gisteren ook nog gemountainbiked hier in Woldere maar ik ben wel jalours op jou mountanbike tocht!!! Lijkt me kei gaaf!! En bang ben je helemaal niet he!!! Blijf genieten!!
Doe je Angelique ook van mij de groetjes?
Liefs,
Ger -
23 Maart 2009 - 23:06
Roy:
VET! Lekker goed bezig zou ik zeggen :-) Had die film 'Devil's miner' paar jaar geleden gezien op t filmfestival in Rotterdam. Die was idd heel erg indrukwekkend. Nou blijf maar doorgaan met je avonturen; ik lees ze graag. X, Roy
-
24 Maart 2009 - 10:23
Ger:
Hoi Linda,
ik heb nog effe gegoogeld naar "The Death Road"..... Tjonge, jij bent echt nie bang nie! Kei goed! :)
Knuffel,
Ger -
24 Maart 2009 - 18:22
Dorieke:
Wow lin, wat maak je veel mee! Wat een gave foto's. Heel bijzondere landschappen, vooral die zoutvlaktes zijn echt onwerkelijk! Echt heel mooi. En leuk om te zien waar die Brabantse vlag nu vandaag komt, of zal het andersom zijn??
Lekker blijven genieten en pas goed op jezelf. Liefs, Dorieke -
24 Maart 2009 - 20:35
Ellen:
He die Lin,
Net je mooie reisverslagen zitten lezen, wat heb je al veel mooie dingen gezien!! Heerlijk hoor. Die jeeptocht zou Wilburt ook wel willen maken, samen met japie! De tijd gaat hier snel, vppr jou helemaal wsch. Heb je wel weer zin straks naar ons kikkerlandje te komen. Hier nu wel wat mooier weer, wel koud af en toe!
Annefleur is aan het leren stapjes te zetten en Rosalie stapt voorzichtig in het rond!
Geniet nog, tis zo voorbij zou ons mam zeggen!
Gr Roeland, Ellen, Annefleur en rosalie -
25 Maart 2009 - 08:11
Sabine:
heee lieve lin! wat een schitterende verhalen! ben echt zooo jaloers!!! geniet er maar van samen met angel en ik wil alle fotos straks zien, ook al zijn het er 2000!!
heeel veel liefs dikke x -
26 Maart 2009 - 19:30
Kim:
hey Lin,
Wederom een prachtig verslag... Heb het met veel plezier gelezen. De prachtige foto's zeggen genoeg! Geniet er maar lekker van meid!
x Kim -
26 Maart 2009 - 23:05
Anouk:
Hi Lin,
Het lijkt wel of ik net een verhalenboek heb gelezen en een prentenboek heb bekeken. Supergaaf verhaal en wat een prachtige foto's! En je straalt zo op de foto's, goed om te zien.
Hier alles goed. Ben net terug van zonnig, lang weekend skiën met collega's, dus heb een paar daagjes vitamine E kunnen opdoen (en slaaptekort gekregen ;-)). Nu mag de lente hier wel beginnen....
Veel plezier met je volgende avonturen!
liefs, Anouk -
29 Maart 2009 - 19:30
Elianne:
Whouw, wat een indrukwekkend verhaal, Lin. Het klinkt allemaal te gek en volgens mij is het volop genieten!! Ik ga nu nog je foto"s bekijken Leuk!! Dikke knuffel, Eel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
