Geen 3x is scheepsrecht in Ecuador...

Ondertussen zowel Ecuador als Curacao achter me gelaten en ik ben weer terug op de plek waar mijn reis begon: in Peru (Lima). Vanavond vlieg ik door naar Miami om daar de laatste twee reisdagen door te brengen. A.s. donderdag land ik weer op Nederlandse bodem....tijd voor een update! (maak je borst maar weer nat...)

In Baños hadden we al geïnformeerd naar mogelijkheden om Laguna Quilotoa en Cotopaxi te bezoeken. Beide bezienswaardigheden liggen halverwege tussen Baños en Quito. De prijzen die gevraagd werden voor een georganiseerd tripje vonden we echter belachelijk. Bovendien vinden we het veel leuker om zelf met openbaar vervoer overal naar toe te gaan, alleen scheen dit lastig te zijn in deze twee gevallen. Wie niet waagt, wie niet wint, we gingen toch lekker zelf op pad ;-)
Om 6 uur zaten we in de bus richting Quito die ons halverwege in het plaatsje Latacunga dropte. De hostel-eigenaresse wees ons de weg naar de bussen die naar het meer vertrokken. Geen enkel probleem, om 9 uur waren we alweer op weg! Het pietleuterige stukje op de kaart nam toch nog 3 uur in beslag met deze stopbus die onderweg nog even gerepareerd moest worden. Laguna Quilotoa is een natuurlijk kratermeer met een smaragdkleurige inhoud. Hier ontmoetten we Manish, een Amerikaanse jongen die van oorsprong uit India komt. Hij is van beroep fotograaf en had de leukste ideeën voor mooie kiekjes! Uiteraard was deze Amerikaan met een georganiseerde trip (die hij niet te duur vond; wat dat betreft verpesten Amerikanen het wel voor andere toeristen: ze betalen te snel, te veel!) Hij stelde ons voor aan zijn gids. Na wat kletsen kwamen we tot de conclusie dat vervoer naar de vulkaan Cotopaxi voor de daaropvolgende dag toch wel praktisch was. Vanaf Latacunga was Cotopaxi alweer 1 tot 1,5 uur op weg naar Quito, waar we na de vulkaanbeklimming naar toe door wilden reizen. In de pick-up truck konden we onze grote backpacks dumpen en na Cotopaxi konden we dan afgezet worden langs de Panamerican Highway waar constant bussen naar Quito passeren. Zo hoefden we mooi niet op en neer naar Latacunga: in dit geval won het tijdvoordeel en na goed onderhandelen kregen we een mooie prijs waar de entree voor het Nationale Park en een lunch bij inbegrepen zaten.

Nog een paar uur bij het meer vertoefd en geluncht en toen begon het lastigste gedeelte: de terugweg...kwamen er nu nog wel bussen langs of niet? volgens een klaarstaande pick-up natuurlijk niet, maar voor 4 dollar konden we mee! Toen we toch op de ´niet komende bus´ bleven wachten mochten we mee voor 2 dollar :-) We werden afgezet in het volgende dorpje waar wel regelmatig bussen zouden komen. Het begon te regenen en koud te worden en dat ´regelmatig´ bleek een uur te duren. Maar uiteindelijk hadden we het samen toch weer mooi geflikt!

Volgende ochtend was ´uitslapen´. Om 8 uur zou de pick-up ons bij ons hotel oppikken. Dat werd, zoals bij de meeste tijden die je hier met mensen afspreekt een (mij ook wel bekend) kwartiertje later....We wilden graag vroeg op de Cotopaxi zijn, want het weer in de bergen is in de vroege ochtend het allerbeste. Nu was het een donderdag en alleen op donderdag is in het plaatsje Saquisili een authentieke veemarkt (en handicraftsmarkt, aardappelenmarkt, in totaal 12 verschillende markten!) Of we daar naar toe wilden...nou, eventjes dan! Op de volgende hoek van de straat pikt hij onze Amerikaanse vriend Manish op. Daar had hij dus stiekem al mee afgesproken dat ie wel mee kon rijden naar Saquisili! Prima, want Manish wilde ook maar eventjes gaan. De veemarkt was inderdaad een mooi gezicht. Van koeien tot lama´s tot varkens en verschillende bevolkingsgroepen in de mooiste, traditionele, kleurrijke kledij. OK, nu dan door naar Cotopaxi...na een half uur stopt onze gids alias chauffeur om nog een passagier in te laten stappen....weer een half uur later zijn we terug bij de markt....??!! mmmm, dat was niet de bedoeling!! Dat werd dus geen vroege beklimming van de Cotopaxi! Nu pas gingen we namelijk echt op weg naar de vulkaan en om 11.30 uur kwamen we aan in rotweer! :-( Enorme wind, regen, bewolking...waar is die vulkaan???? Onzichtbaar! Na een half uur wachten en grommen in de truck klaart het iets op. Gewapend met bivakmuts, handschoenen en een gigantische (tent)poncho starten we de klim van 4500 meter (parkeerplaats) naar de refugio (uitrustpunt/berghut) op 4800 meter. De laatst ingestapte passagier blijkt een vriend van de chauffeur te zijn en ´begeleidt´ ons als ´gids´ naar boven. Hij krijgt het zwaar te verduren, want Angel is nog steeds niet vergeten dat wij dankzij hem laat en in takkeweer op de Cotopaxi zitten ;-) Op het laatst komt de zon gelukkig toch nog een beetje door en vangen we een glimp op van de hoogstgelegen actieve vulkaan ter wereld (5897 meter). In de refugio lunchen we, waarna we nog een gletsjer bezoeken. Het weer is nu heel guur en slecht, we zijn doorweekt en bevroren!! Na de afdaling (die mij altijd een stuk beter afgaat dan de beklimming) bezoeken we nog een super mooi meer dat ook in het Nationale Park Cotopaxi gelegen is. Wat een verschil in weersomstandigheden en temperatuurd t.o.v. op de berg! Nu is het genieten van een heerlijk zonnetje en is het tijd om te ontdooien en op te drogen...De truck zet ons volgens afspraak af bij de Panamericana en binnen 5 minuten stopt er inderdaad een bus die richting Quito gaat!

De toffe hostel die we aan het begin van de reis bezochten, hadden we pas voor de nacht erna gereserveerd. Op goed geluk er naar toe, maar helaas geen goed geluk: volgeboekt! Via de Footprint (reisgids) van Angelique ander leuk omschreven hostel gevonden, maar bij aankomst is die gesloten! Grrr...3 x is scheepsrecht. We komen terecht in een mooi hotel op een perfecte locatie in het Oude Centrum van Quito en qua prijs is het zelfs nog iets voordeliger dan het backpackershostel. Prima voor een nacht dus.

Onze plannen voor de volgende dag liggen alweer vast: we willen de vlindertuinen in Mindo, op 2,5 uur van Quito, bezoeken en naar het middelpunt van de wereld gaan, de evenaar, bij Mitad del Mundo (1,5 uur van Quito, maar we weten niet of we rechtstreeks van Mindo naar Mitad del Mundo kunnen komen met openbaar vervoer). Om 8 uur zou de bus naar Mindo moeten vertrekken (vervolgens pas weer omstreeks 16.00 uur, dus nog maar eens vroeg uit de veren!) Om half 8 zitten we al in een taxi om de drukke ochtendspits in Quito door te komen. Aangekomen op het busstation blijkt dit het OUDE busstation te zijn! Sinds 1,5 jaar is de busterminal voor Mindo verplaatst naar het helemaal het andere einde van de enorme stad! Tja, de laatste update van onze reisgidsen (en van de taxichaufeur)dateert van twee jaar geleden...dat gaan we dus nooit meer halen, die bus van 8 uur! Misschien onze route maar omgooien dan? Eerst Mitad del Mundo en daarna Mindo bedenken we in de taxi. Om 08.18 uur komen we aan op de juiste terminal en wat blijkt:de bustijden zijn met verhuizing ook aangepast! De bus vertrekt nu om 08.20 uur! Het geluk is toch weer aan onze zijde.

De busreis naar Mindo toe is adembenemend. De natuur in Ecuador is zo geweldig mooi. Wat zullen we die prachtige bergen gaan missen! Vanuit het mooie, kleine plaatsje Mindo lopen we 3 km. naar een goed aangeschreven vlindertuin. De wandeling alleen al is een succes; door een jungle-achtige omgeving langs een wildstromende rivier loopt ons wandelpad. De vlindertuin zelf is ook absoluut de moeite waard. We zien het proces van eitje tot rups. tot cocon, tot vlinder en ik heb nog nooit zoveel en zoveel verschillende vlinders om me heen gezien. Heel bijzonder. Om 14 uur blijkt er zowaar een rechtsreekse bus naar Mitad del Mundo te gaan.

Hier aangekomen gaan we eerst kijken bij het monument waarvan men lange tijd dacht dat dit exact op de evenaar ligt. Sinds de komst van GPS werd echter ontdekt dat dit monument op 7 seconden, ofwel 240 meter, verwijderd ligt van het echte middelpunt der aarde. Op de ´echte´ plek staat nu een museum dat we bezoeken. Hier worden leuke evenaarstestjes gedaan. Zo kun je alleen op deze plek een rauw ei laten rusten op een spijker (als je er tenminste wat gevoel voor hebt, wat ik niet bleek te hebben :-(, maar Angel gelukkig wel :-)) We zien een spoelbak met water waarvan het water recht op de evenaar recht naar beneden stroomt. Op het noordelijk halfrond stroomt het water tegen de klok in de bak uit en op het zuidelijk halfrond met de klok mee. Je weerstand blijkt ook minder te zijn op de evenaar ondervinden we ter plekke. Als je je armen hoog in de lucht houdt en ze aanspant, dus tegendruk geeft, dan krijgt een ander ze gemakkelijker naar beneden geduwd exact op de evenaar dan een paar meter daar vandaan. Tot slot is het op de evenaar moeilijker om met je ogen dicht recht over een lijn te blijven lopen. Al had ik in dit geval dan wel weer een goede balans, want ik bleef de lijn aardig volgen. Al met al een interessant museum!

Op zaterdagochtend hebben we met manish afgesproken om de wekelijkse markt van Otavalo te bezoeken; 1 van de beroemdste van Ecuador. Ook hier is een dierenmarkt onderdeel van het geheel, maar aangezien we die al in Saquisili zagen, richten we ons nu op de ´handicrafts/artisanales: de souvenirtjes zeg maar. Helaas blijft deze markt niet heel prettig achter in mijn geheugen, want mijn camera wordt gejat! Wat een pech in Ecuador, voor de tweede keer beroofd in drie weken tijd! De camera zelf vind ik nog niet zo´n ramp, maar wel de foto´s en filmpjes die erop staan. Ik heb een externe harde schijf meegenomen en daarop staan gelukkig wel alle foto´s van Peru, Bolivia en Ecuador tot en met Cuenca. Maar na Cuenca had ik mijn memorycard niet meer gekopieerd (stom, stom!), dus zijn toch van een week lang vele foto´s en filmpjes foetsie. En geloof maar dat dat er echt veel zijn....balen! En het meest frustrerende is nog wel dat we alle 3 wederom NIKS gemerkt hebben! Zo gehaaid doen ze dat.

Na de markt, toen ik weer enigszins aanspreekbaar was, nog het nabijgelegen kratermeer van Cuicocha bezocht. Er was een restaurant met uitzichtpunt wat hoger gelegen, maar wij dachten nog wat hoger te kunnen gaan voor mooie overzichtsfoto´s (nou ja, met Angelique en Manish hun camera´s dan...) We zagen een pad, begonnen te lopen en werden voorbij gereden door een pick-up waar we weer achterop mochten jumpen. Na een poosje was het meer echter uit zicht. Waar ging die pick-up eigenlijk naar toe?? Mmm, in ieder geval niet naar de top van de krater! Nou ja, dan maar weer een stuk teruglopen en kijken of er nog eens een truck passeert. Niet dus, alleen de verkeerde kant op kwamen auto´s langs die jammer genoeg niet even om wilden draaien om ons een lift terug te geven. Uiteindelijk stond er een pick-up geparkeerd bij een huisje en liepen vader en dochter in de voortuin. Zij wilden ons wel een lift geven en vroegen er niet eens iets voor! Zulke mensen geven we graai een onverwachte fooi!En een kinderhandje vol snoepjes met een gulle glimlach erboven maakt onze dag weer compleet!

Die avond zijn we een terrasje gaan pikken in het Nieuwe Centrum van de stad Quito. Erg gezellig, maar vooral ook erg duur! Daar zijn de Bossche terrasjes niks bij! Op zondag 19 april brak alweer de laatste dag aan in Ecuador. Nog wat door de mooie, Oude Stad gewandeld met haar vele pleinen, kerken, koloniale gebouwen, steegjes en hellende straatjes. De basiliek beklommen vanaf waar je een prachtig uitzicht had over de stad. Keek je de ene kant op, dan zag je duidelijk het Oude Centrum liggen met haar laagbouw. De andere kant betekende wolkenkrabbers, het moderne Nieuwe Centrum van Quito. Die middag bijna voor de derde keer beroofd! En wel met een truc waarover ik (gelukkig) al vaker gelezen had, waardoor ze me niet tuk hadden! Angelique, Manish en ik liepen door het Oude Centrum toen ik opeens nattigheid voelde aan de achterkant van mijn broekspijp. Ik keek en zag een gele viezigheid op mijn broek en tas zitten. Ook bij Manish droop de troep van zijn tas en broek. Ineens liep er een ´behulpzame´ man naast ons die zei dat om de hoek wel een toilet was waar we ons konden opfrissen. Dat vertrouwden we niet, dus we liepen een andere straat in. Komt er een andere man aangelopen met servetjes die onze tassen wel even schoon wilde poetsen. Mijn tas kregen ze niet, maar Manish had hem net op de grond gezet, dus die vent er gelijk bij met zijn servet. Ik zei al meteen: ´Manish, niet toelaten!´, toen er direct nog een man aan kwam lopen en Manish op zijn schouder tikt om hem af te leiden. Op datzelfde moment zie ik de hand van de ´servettenman´ gewoon in Manish zijn tas glijden! Dus ik begin te gillen ´No, go away!´ en dat had gelukkig effect; ineens zijn alle betrokkenen uit beeld! Het ging zo ontzettend snel, maar dit keer had ik ze dus gelukkig door. Geen 3 keer is scheepsrecht in Ecuador...

Die avond weer afscheid genomen van Jennifer, Lynn en Nienke die in hetzelfde hostel in Quito sliepen. En afscheid genomen van het geweldige land Ecuador. In een krappe maand hebben we hier ontzettend veel gezien en ondernomen. Ecuador heeft enorm veel te bieden, is bijzonder gevarieerd en de mensen zijn (op de berovers na!) erg vriendelijk. Op naar de luchthaven voor een vermoeiende reis naar Curacao: Quito - Lima (2 uur vliegen, 7 uur wachten), Lima - Bogota (2,5 uur vliegen, 6,5 uur wachten) en Bogota - Curacao (bijna 2 uur vliegen).

Aangekomen op Curacao ontmoeten we de moeder van Angelique. Een Antilliaanse vriendin van Angelique gaat trouwen op Curacao en wij mochten alle drie naar de rbuiloft komen!Het bruidspaar had voor ons een heerlijk, eigen appartementje geregeld bij familie. Ik had deze week mijn eigen privé-gids, want Angelique kent Curacao op haar duimpje. Op dinsdag hebben we Willemstad verkend met haar mooie, gekleurde huisjes langs de kade. Ik bezocht daar een interessant museum (Kura Hulanda) over o.a. de slavernij. We huurden twee dagen een auto waarmee we praktisch het hele eiland rondreden. Op woensdag bezochten we de likeurfabriek van Blue Curacao, een Aloë Vera Plantage (super goede en leuke rondleiding gehad), een struisvogel farm, het Maritiem Museum en de ruige kustlijn van Curacao waar ze veel kitesurfen. Die avond kreeg Angelique´s moeder vreselijk bericht uit Nederland dat het erg slecht ging met haar moeder. Op donderdagochtend hebben we haar vliegticket om kunnen boeken zodat ze diezelfde avond nog terug naar Nederland kon vliegen. Overdag met drieën en de huurauto nog wel veel gezien, vooral de andere kant van het eiland met de rustige baaien en de mooiste stranden, zoals Kleine Knip en Grote Knip. Hier kwam ik heel toevallig een oud-huisgenootje uit Breda tegen!

Curacao is prachtig, de mensen zijn super vriendelijk en behulpzaam. Er scheen wel veel veranderd te zijn sinds de laatste keer dat Angel hier was. Toen kon ze nog landhuizengratis bezoeken, was de luchthaven nog heel klein en gemoedelijk en waren de prijzen de helft van nu! Er is veel bijgebouwd in de tussentijd, helaas ook midden in de mooiste natuurplekjes verrijzen hotels, en de prijzen hebben zich bijna aan Nederland aangepast!

Vrijdags ging ik duiken. Omdat mijn laatste duik alweer dateerde van 2,5 jaar geleden maakte ik ´s ochtends een ´checkdive´ om er weer even in te komen en ´s middags nog een extra duik. Het was erg mooi en gaaf, maar ik heb mooiere duikplekken gezien. Wel weer super om eventjes onderwater te leven, dat blijft een bijzondere ervaring.

En zaterdag was dan de grote dag, de bruiloft! Om 10 uur ´s ochtends was het jawoord op het strand van Avila Beach, een heel romantische, prachtige locatie. De ambtenaar van de burgerlijke stand sprak in het Papiements, een mengelmoesje van verschillende talen, waaronder Spaans. Gedeeltelijk kon ik het dus toch nog volgen! Bruid en bruidegom zagen er fantastisch uit en alle familieleden en vrienden hadden zich ook (veelal in het wit, op verzoek van het bruidspaar) mooi uitgedost. Wij vielen op met onze gekleurde jurkjes en toch nog bleekscheterige huid! ´s Middags vond het kerkelijk huwelijk plaats in een kerk in Otrobanda (onderdeel van Willemstad). Wederom in het Papiements, maar met heel veel mooie zang tussendoor en een erg geinige pastoor! Het feest ´s avonds was aan de jachthaven van Landgoed Brakkeput Mei-Mei, wederom een geweldig plekje voor een feest. Kortom, een fantastische dag; geweldig om zo´n echt Antilliaanse, super verzorgde bruiloft, mee te mogen maken.

Zondag uiteindelijk dan nog een relaxdagje ingebouwd! Lekker naar het strand, nou ja, lekker...ik heb het nog nooit zo hard voelen waaien aan het strand. Curacao is echt het eiland van de wind. Die avond alweer afscheid moeten nemen. Dit keer van Angel die rechtstreeks vanuit Curacao terugvliegt naar Nederland. Ik vloog terug naar Lima om mijn oorspronkelijk geboekte reis af te kunnen maken.

Het lukt me niet foto´s bij dit verhaal te plaatsen hier. Deze volgen na donderdag wanneer ik weer thuis zal zijn.....

Hasta luego Sud America!!
Linda
xx