Van zuid naar noord door het midden van Ecuador

Onze eerste indruk van Cuenca was veelbelovend geweest en werd ook de twee daaropvolgende dagen bevestigd: Cuenca heeft met recht een plekje verworven op de Unesco World Heritage lijst. In het centrum van de stad en nabij de rivier zijn mooie, koloniale gebouwen en gevels te spotten. Ondanks dat Cuenca de derde grootste stad van Ecuador is, zijn alle bezienswaardigheden op loopafstand van elkaar. In een dag hadden we dan ook zo´n beetje alles gezien, van musea tot kerken, de rivier en de befaamde Panama Hat. Dit hoofddeksel komt niet, zoals de naam doet vermoeden, uit Panama, maar is een typisch Ecuadoriaans handwerk. In Cuenca zie je ze in alle soorten en maten.

Via de Tourist Office kregen we naam en nummer door van een goede gids die ons een dag later door het Nationale Park Cajas kon leiden. Dit park staat bekend om haar vele meren, hoge bergtoppen en het ontbreken van duidelijke wandelpaden en routes. Een gids was in dit geval dus niet zo´n gek idee;-) Achteraf gezien was het zeker een aanrader, want deze gids wist zoveel te vertellen over de flora en fauna in dit gebied; super interessant, zelfs de kleinste bloempjes ontglipten niet aan onze aandacht. Verder hebben we tijdens de 5,5 uur durende wandeling misschien 1 uur een wandelpad gevolgd, de overige tijd gingen we echt ´off the road´. We begonnen met een flinke klim naar één van de hoogste toppen in dit Andes park op 4300 meter (KOUD!) Vervolgens steile afdalingen, sommigen moesten we glijdend af zien te komen. De meren en de typische Andes begroeing waren adembenemend (net als de klimmetjes....) Op het laatst doorkruisten we een bos met ´papierbomen´, bomen met een dikke laag papierschors. Onze gids was tevens geschiedenisleraar, dus die dag ook veel opgestoken over het verleden van het land.

Binnenkort zijn hier de presidentsverkiezingen en er wordt een hoop propaganda voor gemaakt! Overal posters en rondrijdende trucks met luidsprekers en vlaggen, zelfs in de kleinste gehuchtjes. De huidige gematigd-linkse president, Correa, is vrij populair, dus redelijke kans dat hij herkozen wordt.

Een dag later zaten we alweer om 8 uur in de bus voor een 7,5 uur durende reis naar Macas, de hoofdstad van de zuidelijke Oriente (jungle). Lelijk stadje, maar met een prachtige omgeving. Die omgeving gingen we per mountainbike verkennen. Maar eerst de wekker op half 6 om de vulkaan Sangay te bewonderen, die op een zeldzame, heldere dag vanaf het kerkplein duidelijk te zien moest zijn. Dit was duidelijk geen zeldzame, heldere dag :-(
De mountainbikeroute liep door de jungle, waarbij we onderweg diverse oorspronkelijke bevolkingsgroepen passeerden. Een fantastische manier om echt met de lokale bevolking in aanraking te komen. De mensen hier zijn ontzettend vriendelijk en behulpzaam en gaan over het algemeen graag (met je) op de foto. De mountainbikes waren wel gare gebakjes: achterrem deed het niet, schakelen ging niet, mijn banden waren vrij plat waardoor ik in het eerste dorpje nog bij een soort fietsenmaker ben geweest (wel weer een mooie ervaring; als je aan 5 verschillende personen de weg vraagt, krijg je hier 5 verschillende antwoorden. Men geeft liever het verkeerde antwoord dan toe te moeten geven dat ze het niet weten). De weg was zeker op het laatst bar slecht. Dan is 26 kilometer best ver op zo´n fietsje. Toen we er net helemaal doorheen zaten, werden we nog even flink opgejaagd door een stel losgeslagen, loslopende honden die richting onze benen vlogen al flink blaffend en grommend. Ik zag ons al bijna in het ziekenhuis zitten en was direct blij met de rabiës inenting die ik voor mijn reis had gehaald. Uiteindelijk lieten de mormels ons met rust en dropen af terwijl bij ons het angstzweet van ons lichaam droop...In het kleine plaatsje Sucua onze fietsen in een lokale bus gepropt die ons terugbracht naar Macas.

De volgende dag ´moesten´ we alweer om 7 uur in de bus zitten, dus poging 2 om de vulkaan Sangay om 6 uur te zien werd ondernomen...weer zonder succes! Deze reisdag richting Riobamba onderbraken we halverwege in het Nationale Park Sangay om hier een paar uur te gaan paardrijden. Voor het eerst hadden we pech met het weer. Veel motregen en later regen. Mijn paard had er ook niet zoveel zin in, al zou het er aan gelegen kunnen hebben dat ik eigenlijk helemaal niet kan paardrijden! Op het laatst mocht ik op het paard van de gids, die er duidelijk wel zin in had (het paard dan) en in gedachten zag ik voor de tweede dag op rij het ziekenhuis voorbij flitsen! Na 4,5 uur paardrijden langs meren, door een prachtig, groen berglandschap, ging een lunch met vers gevangen forel er goed in.

In Riobamba aangekomen bleek er die avond een voorstelling te zijn van (folklorische) dans en muziek uit 6 verschillende landen. Niet onaardig, maar ook geen gigantische aanrader. We kwamen in een knus familiehostel terecht waar ze ons de tip gaven een dag later de vulkaan Chimborazo te gaan beklimmen. De bus ging wel alweer om half 7; goede nachtrust zit er hier niet in. Ik denk dat we in Curacao straks een week plat gaan op het strand!

Chimborazo is de hoogste vulkaan van Ecuador met zijn 6310 meter. De bus dropte ons bij de start van het wandelpad: 8 kilometer klimmen naar het eerste rustpunt op 4800 meter. Vervolgens nog een steile klim van 200 meter naar de tweede ´refugio´. Ondertussen werd het kouder en begon het te hagelen en sneeuwen. De open haard in deze berghut was dus meer dan welkom! We ontmoetten een groepje leuke Ecuadorianen met wie we de afdaling weer inzetten. Zij waren met een auto met laadbak, soort pick-up truck, naar de eerste refugio gereden en wij mochten achterin die laadbak mee terug naar Riobamba, super.

Volgende ochtend liep ons wekkertje zo mogelijk nog vroeger: om 04.30 uur! Vanuit Riobamba gaat gewoonlijk één van de mooiste treinreizen ter wereld van start. Door hevige regenval was de aarde echter verschoven en reden er 3 maanden lang geen treinen tussen Riobamba en Alausi. Op zich geen probleem, want vanuit Alausi begint het laatste en tevens mooiste gedeelte van de treinreis richting Nariz del Diablo (Duivelsneus, naam van een steil gebergte). Het was alleen paasvakantie en de tickets schenen al uitverkocht te zijn. Alleen als we heel vroeg in Alausi (op 2 uur rijden van Riobamba) aan zouden komen, zouden we eventueel nog kans maken op een treinkaartje. Dit keer was het geluk aan onze zijde, al viel het niet mee in de duwende en voorkruipende menigte een kaartje te bemachtigen. Om 14.00 uur mochten we mee met de trein, dus vantevoren nog voldoende tijd om door het gemoedelijke, door bergen omgeven, Alausi te struinen. In de bus die ochtend hadden we een leuke, Duitse meid ontmoet die 3 jaar in Venezuela woont en werkt. Met haar zijn we de hele dag opgetrokken. De treinreis was zeker de moeite waard: prachtige vergezichten en steile afgronden. Helaas was het niet meer mogelijk dit moois vanaf het dak van de trein te bekijken, sinds een Japanner was gaan staan op een plek waar hij dat beter niet had kunnen doen....

Gisteren aangekomen in het leuke plaatsje Baños, waar in de omgeving van alles te ondernemen is. Hier ontmoetten we Jennifer weer, met wie ik in Bolivia heb gereisd, en ook Lynn, die ik ken vanuit Cuzco was hier. Super om hen weer te zien. Gezellig uiteten geweest die avond. Vandaag zijn zij doorgereis naar Quito waar we elkaar over een paar dagen nogmaals zullen treffen.
Vandaag zijn Angelique en ik nog eens actief op een mountainbike gestapt om de ´weg van de watervallen´ te bezoeken. Dit keer perfecte fietsen, dus ook de steile klimmetjes konden we nu aan! Fantastische route van 22 kilometer met mooie watervallen en veel natuurschoon.

Morgen gaan we door naar Latacunga, uitvalsbasis om Laguna Quilotoa en Cotopaxi te bezoeken, volgens onze reisgidsen twee hoogtepunten van Ecuador. In ons volgende verhaal meer hierover....

Liefs,
Lin en Angel