Adiós Colombia, buenos días Panama!
Door: Linda
Blijf op de hoogte en volg Linda
18 Juni 2010 | Panama, Panama-stad
In Medellín zet ik om 06.00 uur de wekker om te douchen en redelijk fit, in Bavaria-outfit, ´onze mannen´ aan te moedigen. Slechts 1 andere Nederlandse jongen en 3 buitenlandse backpackers vergezellen me. De meeste backpackers in deze hostel liggen namelijk pas net in bed...
Na ´onze´ overwinning nemen Angelique en ik de metro naar het busstation en droppen daar onze grote backpack. Medellín is een grote metropool en oogt vrij modern. Het metrosysteem is schoon en werkt perfect. Wij geven over het algemeen de voorkeur aan de kleinere, gezellige dorpjes en nemen daarom de bus naar Guatapé. Dit is een gemoedelijk bergdorpje met op iedere gevel een prachtige muurschildering Een kleurrijk geheel. De schildering geeft soms aan wat voor winkel zich achter de gevel bevindt, bv. muziekinstrumenten bij een winkel waar ze deze verkopen; of een tafereel van Colombianen die aan het poolen zijn op de gevel van een biljartcentrum.
Rondom Guatapé zijn verschillende meren kunstmatig aangelegd. Op zo´n 3 km. van het stadje bevindt zich een enorme rots (wél natuurlijk) omgeven door vele meren. Na 649 treden genieten we van het prachtige uitzicht. Het busje terug naar Medellín heeft wat vertraging waardoor we bijna onze aansluitende busrit mislopen. Net op tijd springen we in de bus die ons in circa 10 uur naar het plaatsje Turbo moet brengen. We rekenen stiekem op wat vertraging, zodat we daar rond het ochtendgloren aankomen en niet om 04.00 uur ´s nachts.
04.50 uur wordt het uiteindelijk, maar na een dik half uur wordt het gelukkig al licht. We zien meerdere backpackers die vanaf hier met de boot naar Capurganá willen vertrekken. Een geruststellend gevoel, aangezien deze route als moeilijk omschreven wordt. In het verleden zijn de guerilla´s (hier ook wel gorilla's genoemd) actief geweest en de landgrensovergang tussen Colombia en Panama blijft de gateway tussen Zuid- en Midden-Amerika. Enige andere optie is vliegen, maar wij blijven backpackers....;-)
We hadden al gelezen dat de locals proberen de toeristen voorin de boot te krijgen, op de meest ´misselijkmakende´ plaatsen. Wij zaten dus ACHTERIN! Geen entje pijn :-) Controles zijn hier streng. Tijdens de boottocht hadden we al een paspoortcontrole bij een soort douanevlot en bij aankomst weer. Overigens is onze nachtbus ook 3x tot stilstand gebracht, waarbij de mannen zelfs 1 keer de bus moesten verlaten en onze tassen gecontroleerd werden. Niks aan het handje, ze proberen ons alleen maar schrik aan te jagen en dat lukt ze op zich al heel aardig...We hebben ons al een paar keer afgevraagd of de grote geweren die ze bij zich dragen nooit per ongeluk ´afgaan´.
Om de boottocht te mogen maken moesten we nog flink bijbetalen. Slechts 10 kilo per persoon was toegestaan. Volgens het ´nauwkeurig naar boven afrondende meetapparaat´ waren beide grote backpacks 23 kilo en onze kleine rugzakken samen 13 kilo. Voor het gemak 60 kilo totaal, waarbij dus een overgewicht van 40 kilo in rekening wordt gebracht. Gelukkig niet tegen de tarieven die luchtvaartmaatschappijen berekenen bij overgewicht, maar toch...
Van de meeste backpackers worden de tassen bij aankomst grondig gecontroleerd, maar wij - braaf uitziende meisjes - mogen doorlopen. We komen terecht in Cabaña Darius, op aanraden van onze reisgidsen, die dit keer waren vergeten te vermelden dat het zo´n 20 minuten lopen was, geen pretje met bijna 30 kilo. Onderweg moesten we zelfs onze schoenen nog uittrekken om een rivier over te steken! Later horen we van de Hawaiiaanse eigenaar van Cabaña Darius dat de schrijver van Lonely Planet slechts 16 uur in dit plaatsje is geweest en op basis daarvan alle accommodaties, restaurants, de omgeving etc. heeft beschreven...tijd voor een nieuwe reisgids?! ;-)
De koude douche doet wonderen. Wel voor korte duur, want na 5 minuten ben je hier direct weer bezweet. Het is een mooi hutje met schone badkamer, balkon met zitje en 2 hangmatten. We spreken af om 20.00 uur bij deze hostel te dineren. Achteraf een goede keus, want na 19.00 uur is het hier aardsdonker en hadden we de weg nooit meer gevonden. Daarnaast krijgen we een heerlijke maaltijd met vers gevangen tonijn voorgeschoteld.
Capurganá is een klein kustplaatsje in één van de meest geïsoleerde uithoeken van Colombia, tegen de Panamese grens aan. Een klein paradijsje, zo wordt het omschreven. Bij het haventje is een redelijk mooi strand, nabij onze hostel alleen een keienstrand. We hadden er iets meer van verwacht. Alles is hier uiteraard ook duurder dan op het vasteland. Vanuit Capurganá kun je met een bootje naar Panama varen, naar Puerto Obaldía. Vanaf dat plaatsje kun je vervolgens alleen maar verder per vliegtuig. Wegen zijn hier niet De Panamericana (Pan American Highway) stopt halverwege Panama om pas weer in Colombia verder te gaan. In deze grensstreek waar dus totaal geen wegen zijn, Darién Province, leven de Kuna Indianen nog steeds. Naast het feit dat men Zuid- en Midden-Amerika niet te gemakkelijk met elkaar wil verbinden, hoorden we ook dat de Kuna´s hun land niet willen laten bederven door wegen, meer bevolking en toeristen. Derde reden is dat Panama pas in 1903 onafhankelijk is geworden van Colombia en de onderlinge verstandhouding niet geweldig is...de grenzen blijven moeilijk toegankelijk voor elkaar. Oké....vliegen dus!
Er gaan alleen niet dagelijks vluchten. Slechts 3x per week,op dinsdag, donderdag en zondag. Het is dinsdag als we vanuit Turbo in de ochtend Capurganá bereiken. Zondag duurt dan wel erg lang, dan toch maar donderdag alweer verder. Zouden we eigenlijk voor die vlucht moeten reserveren? Niet noodzakelijk, aldus ´onze Hawaiiaan´, maar we kunnen altijd even bellen met Air Panama. Hij zal ons helpen, om 16.30 uur spreken we af elkaar in het stadje bij de kade te treffen. Tot die tijd slenteren we een beetje door Capurganá. Erg klein, veel militairen, weinig plekken waar je rond 15.00 uur nog kunt lunchen (veel Colombianen houden ook van ´siesta´), maar we vinden een prima lokaal stekkie waar we gebraden kip krijgen.
Om 16.30 uur...geen Hawaiiaan...om 16.50 uur...geen Hawaiiaan...we gaan maar even een terrasje pikken met uitzicht op de kade. Tegen 18.00 uur lopen we door het stadje terug en zien, jawel, de Hawaiiaan. Geen verontschuldiging, excuses, niks...apart! Hij wijst ons nu wel de plek aan waar we kunnen bellen met Air Panama, maar dit tentje is nu wel al gesloten. Dan maar morgenochtend. Na de overheerlijke tonijn (die de vergeten afspraak weer goedmaakt ;-)) willen we nog wat lezen in onze hangmat. Helaas begeeft de elecitriciteit het...pikkedonker op ons balkon én in onze kamer. Nou ja, keertje vroeg naar bed is ook niet verkeerd.
De volgende ochtend gaan we na een lekker eierontbijt dan toch eerst maar bellen. VERDOMME, de donderdagvlucht zit VOL! We kunnen het toch proberen, misschien dat mensen niet op komen dagen. Voor de zekerheid reserveren we vast een vlucht voor zondag, maar we gaan de gok toch wagen.
Eerst op woensdag Sapzurro bekijken, het laatste plaatsje in Colombia voor de Panamese grens. Nóg kleiner dan Capurganá. Je schijnt het in anderhalf uur te kunnen lopen, maar wanneer we de weg vragen, wordt het ons sterk afgeraden dit lopend te doen. We zouden kunnen verdwalen en hebben slippers aan. Dan maar met een bootje. In Sapzurro is weinig te beleven, behalve dat je hier lopend de grens met Panama over kunt. Het wordt omschreven als de mooiste en meeste relaxte grensovergang ter wereld! Inderdaad, we agree!
Op de top van de berg achter Sapzurro staat een klein militair huisje dat door Colombianen en Panamezen tesamen wordt bewaakt. De mannen hebben het niet zo zwaar. Eén ligt er in een hangmat, een ander kijkt voetbal. Dat Nederland met 2-0 gewonnen heeft, weten ze ook te vertellen nadat ze in ons paspoort gelezen hebben dat we ´holandesas´ zijn. Alleen je naam wordt genoteerd, geen stempel en je mag bergafwaarts Panama binnentreden. Het plaatsje onder aan de berg in Panama heet La Miel. Hier wonen misschien 25 mensen. Een mooi, hagelwit zandstrand en prachtige, azuurblauwe zee bezit deze kleine bevolkingsstam. Hier gaan we een paar uur liggen en zwemmen.
Het was een bewolkte dag. Dat zou je aan onze ruggen en mijn benen na die paar uur niet zeggen....Zelfde route terug naar Colombia. In Sapzurro treffen we de backpackers die we in Turbo al hadden ontmoet. Zij zijn wel lopend gekomen (weliswaar mét gids en mét bergschoenen). Wij gaan de terugweg naar Capurganá wandelend met hen afleggen: 3 Duitsers, 1 Spaanse en 2 Colombianen + Colombiaanse gids. Een vrij steile klim (gaat prima), gevolgd door een vrij steile afdaling (gaat minder prima; op een gegeven moment loopt Angelique dan maar op blote voeten door de jungle...) De Spaanse, Maria, is een doorgewinterde reizigster die ondertussen haar eigen sieradenhandeltje is begonnen: Arte si´in patron (kunst zonder baas). Het diner brengt ons ditmaal red snapper, die middag weer vers gevangen door onze Hawaiiaanse hosteleigenaar.
Donderdagochtend moeten we om half 7 bij het douanekantoor zijn voor onze paspoortstempel. Rond 07.00 uur vertrekt onze boot, een uur later zetten we (wederom, maar nu officieel) voet aan wal in Panama. Puerto Obaldía is een lelijk, klein havenplaatsje met max. 100 inwoners. Helaas komt iedereen opdagen voor de vlucht en moeten we dus toch wachten op onze zondagvlucht...grrr...Naast ons zijn ook twee Argentijnen op de wachtlijst geplaatst. Als er nog meer mensen op vrijdag willen vliegen, wordt er MISSCHIEN een extra vlucht op vrijdag ingelast...in dat geval kunnen we beter in dit verlaten oord blijven, dan twee keer de boottocht betalen en de douane-ellende weer ondergaan (echt geen lolletje om je volgestouwde backpack leeg te moeten ruimen en vervolgens weer volproppen waarbij het allemaal eigenlijk net niet meer past...)
Puerto Obaldía dus, hier zitten we vast en er valt geen klap te beleven. Water wordt niet verkocht, maar uit de kraan drinken wordt hier toch echt afgeraden. Laten we hopen dat de vrijdagvlucht doorgaat, anders zitten we hier 3 dagen zonder water, maar wel met een hangmat! We ontmoeten een paar Cubanen die al aanbieden een potje te voetballen of honkballen met ons. Maar die hangmat klinkt dan toch net wat aantrekkelijker. Vrijdagochtend worden we wakker en jawel, de vrouw van de luchtvaartmaatschappij staat voor onze deur. We kunnen vertrekken!
Volgende keer meer over onze avonturen in Panama...
Hasta luego,
Linda en Angelique
Na ´onze´ overwinning nemen Angelique en ik de metro naar het busstation en droppen daar onze grote backpack. Medellín is een grote metropool en oogt vrij modern. Het metrosysteem is schoon en werkt perfect. Wij geven over het algemeen de voorkeur aan de kleinere, gezellige dorpjes en nemen daarom de bus naar Guatapé. Dit is een gemoedelijk bergdorpje met op iedere gevel een prachtige muurschildering Een kleurrijk geheel. De schildering geeft soms aan wat voor winkel zich achter de gevel bevindt, bv. muziekinstrumenten bij een winkel waar ze deze verkopen; of een tafereel van Colombianen die aan het poolen zijn op de gevel van een biljartcentrum.
Rondom Guatapé zijn verschillende meren kunstmatig aangelegd. Op zo´n 3 km. van het stadje bevindt zich een enorme rots (wél natuurlijk) omgeven door vele meren. Na 649 treden genieten we van het prachtige uitzicht. Het busje terug naar Medellín heeft wat vertraging waardoor we bijna onze aansluitende busrit mislopen. Net op tijd springen we in de bus die ons in circa 10 uur naar het plaatsje Turbo moet brengen. We rekenen stiekem op wat vertraging, zodat we daar rond het ochtendgloren aankomen en niet om 04.00 uur ´s nachts.
04.50 uur wordt het uiteindelijk, maar na een dik half uur wordt het gelukkig al licht. We zien meerdere backpackers die vanaf hier met de boot naar Capurganá willen vertrekken. Een geruststellend gevoel, aangezien deze route als moeilijk omschreven wordt. In het verleden zijn de guerilla´s (hier ook wel gorilla's genoemd) actief geweest en de landgrensovergang tussen Colombia en Panama blijft de gateway tussen Zuid- en Midden-Amerika. Enige andere optie is vliegen, maar wij blijven backpackers....;-)
We hadden al gelezen dat de locals proberen de toeristen voorin de boot te krijgen, op de meest ´misselijkmakende´ plaatsen. Wij zaten dus ACHTERIN! Geen entje pijn :-) Controles zijn hier streng. Tijdens de boottocht hadden we al een paspoortcontrole bij een soort douanevlot en bij aankomst weer. Overigens is onze nachtbus ook 3x tot stilstand gebracht, waarbij de mannen zelfs 1 keer de bus moesten verlaten en onze tassen gecontroleerd werden. Niks aan het handje, ze proberen ons alleen maar schrik aan te jagen en dat lukt ze op zich al heel aardig...We hebben ons al een paar keer afgevraagd of de grote geweren die ze bij zich dragen nooit per ongeluk ´afgaan´.
Om de boottocht te mogen maken moesten we nog flink bijbetalen. Slechts 10 kilo per persoon was toegestaan. Volgens het ´nauwkeurig naar boven afrondende meetapparaat´ waren beide grote backpacks 23 kilo en onze kleine rugzakken samen 13 kilo. Voor het gemak 60 kilo totaal, waarbij dus een overgewicht van 40 kilo in rekening wordt gebracht. Gelukkig niet tegen de tarieven die luchtvaartmaatschappijen berekenen bij overgewicht, maar toch...
Van de meeste backpackers worden de tassen bij aankomst grondig gecontroleerd, maar wij - braaf uitziende meisjes - mogen doorlopen. We komen terecht in Cabaña Darius, op aanraden van onze reisgidsen, die dit keer waren vergeten te vermelden dat het zo´n 20 minuten lopen was, geen pretje met bijna 30 kilo. Onderweg moesten we zelfs onze schoenen nog uittrekken om een rivier over te steken! Later horen we van de Hawaiiaanse eigenaar van Cabaña Darius dat de schrijver van Lonely Planet slechts 16 uur in dit plaatsje is geweest en op basis daarvan alle accommodaties, restaurants, de omgeving etc. heeft beschreven...tijd voor een nieuwe reisgids?! ;-)
De koude douche doet wonderen. Wel voor korte duur, want na 5 minuten ben je hier direct weer bezweet. Het is een mooi hutje met schone badkamer, balkon met zitje en 2 hangmatten. We spreken af om 20.00 uur bij deze hostel te dineren. Achteraf een goede keus, want na 19.00 uur is het hier aardsdonker en hadden we de weg nooit meer gevonden. Daarnaast krijgen we een heerlijke maaltijd met vers gevangen tonijn voorgeschoteld.
Capurganá is een klein kustplaatsje in één van de meest geïsoleerde uithoeken van Colombia, tegen de Panamese grens aan. Een klein paradijsje, zo wordt het omschreven. Bij het haventje is een redelijk mooi strand, nabij onze hostel alleen een keienstrand. We hadden er iets meer van verwacht. Alles is hier uiteraard ook duurder dan op het vasteland. Vanuit Capurganá kun je met een bootje naar Panama varen, naar Puerto Obaldía. Vanaf dat plaatsje kun je vervolgens alleen maar verder per vliegtuig. Wegen zijn hier niet De Panamericana (Pan American Highway) stopt halverwege Panama om pas weer in Colombia verder te gaan. In deze grensstreek waar dus totaal geen wegen zijn, Darién Province, leven de Kuna Indianen nog steeds. Naast het feit dat men Zuid- en Midden-Amerika niet te gemakkelijk met elkaar wil verbinden, hoorden we ook dat de Kuna´s hun land niet willen laten bederven door wegen, meer bevolking en toeristen. Derde reden is dat Panama pas in 1903 onafhankelijk is geworden van Colombia en de onderlinge verstandhouding niet geweldig is...de grenzen blijven moeilijk toegankelijk voor elkaar. Oké....vliegen dus!
Er gaan alleen niet dagelijks vluchten. Slechts 3x per week,op dinsdag, donderdag en zondag. Het is dinsdag als we vanuit Turbo in de ochtend Capurganá bereiken. Zondag duurt dan wel erg lang, dan toch maar donderdag alweer verder. Zouden we eigenlijk voor die vlucht moeten reserveren? Niet noodzakelijk, aldus ´onze Hawaiiaan´, maar we kunnen altijd even bellen met Air Panama. Hij zal ons helpen, om 16.30 uur spreken we af elkaar in het stadje bij de kade te treffen. Tot die tijd slenteren we een beetje door Capurganá. Erg klein, veel militairen, weinig plekken waar je rond 15.00 uur nog kunt lunchen (veel Colombianen houden ook van ´siesta´), maar we vinden een prima lokaal stekkie waar we gebraden kip krijgen.
Om 16.30 uur...geen Hawaiiaan...om 16.50 uur...geen Hawaiiaan...we gaan maar even een terrasje pikken met uitzicht op de kade. Tegen 18.00 uur lopen we door het stadje terug en zien, jawel, de Hawaiiaan. Geen verontschuldiging, excuses, niks...apart! Hij wijst ons nu wel de plek aan waar we kunnen bellen met Air Panama, maar dit tentje is nu wel al gesloten. Dan maar morgenochtend. Na de overheerlijke tonijn (die de vergeten afspraak weer goedmaakt ;-)) willen we nog wat lezen in onze hangmat. Helaas begeeft de elecitriciteit het...pikkedonker op ons balkon én in onze kamer. Nou ja, keertje vroeg naar bed is ook niet verkeerd.
De volgende ochtend gaan we na een lekker eierontbijt dan toch eerst maar bellen. VERDOMME, de donderdagvlucht zit VOL! We kunnen het toch proberen, misschien dat mensen niet op komen dagen. Voor de zekerheid reserveren we vast een vlucht voor zondag, maar we gaan de gok toch wagen.
Eerst op woensdag Sapzurro bekijken, het laatste plaatsje in Colombia voor de Panamese grens. Nóg kleiner dan Capurganá. Je schijnt het in anderhalf uur te kunnen lopen, maar wanneer we de weg vragen, wordt het ons sterk afgeraden dit lopend te doen. We zouden kunnen verdwalen en hebben slippers aan. Dan maar met een bootje. In Sapzurro is weinig te beleven, behalve dat je hier lopend de grens met Panama over kunt. Het wordt omschreven als de mooiste en meeste relaxte grensovergang ter wereld! Inderdaad, we agree!
Op de top van de berg achter Sapzurro staat een klein militair huisje dat door Colombianen en Panamezen tesamen wordt bewaakt. De mannen hebben het niet zo zwaar. Eén ligt er in een hangmat, een ander kijkt voetbal. Dat Nederland met 2-0 gewonnen heeft, weten ze ook te vertellen nadat ze in ons paspoort gelezen hebben dat we ´holandesas´ zijn. Alleen je naam wordt genoteerd, geen stempel en je mag bergafwaarts Panama binnentreden. Het plaatsje onder aan de berg in Panama heet La Miel. Hier wonen misschien 25 mensen. Een mooi, hagelwit zandstrand en prachtige, azuurblauwe zee bezit deze kleine bevolkingsstam. Hier gaan we een paar uur liggen en zwemmen.
Het was een bewolkte dag. Dat zou je aan onze ruggen en mijn benen na die paar uur niet zeggen....Zelfde route terug naar Colombia. In Sapzurro treffen we de backpackers die we in Turbo al hadden ontmoet. Zij zijn wel lopend gekomen (weliswaar mét gids en mét bergschoenen). Wij gaan de terugweg naar Capurganá wandelend met hen afleggen: 3 Duitsers, 1 Spaanse en 2 Colombianen + Colombiaanse gids. Een vrij steile klim (gaat prima), gevolgd door een vrij steile afdaling (gaat minder prima; op een gegeven moment loopt Angelique dan maar op blote voeten door de jungle...) De Spaanse, Maria, is een doorgewinterde reizigster die ondertussen haar eigen sieradenhandeltje is begonnen: Arte si´in patron (kunst zonder baas). Het diner brengt ons ditmaal red snapper, die middag weer vers gevangen door onze Hawaiiaanse hosteleigenaar.
Donderdagochtend moeten we om half 7 bij het douanekantoor zijn voor onze paspoortstempel. Rond 07.00 uur vertrekt onze boot, een uur later zetten we (wederom, maar nu officieel) voet aan wal in Panama. Puerto Obaldía is een lelijk, klein havenplaatsje met max. 100 inwoners. Helaas komt iedereen opdagen voor de vlucht en moeten we dus toch wachten op onze zondagvlucht...grrr...Naast ons zijn ook twee Argentijnen op de wachtlijst geplaatst. Als er nog meer mensen op vrijdag willen vliegen, wordt er MISSCHIEN een extra vlucht op vrijdag ingelast...in dat geval kunnen we beter in dit verlaten oord blijven, dan twee keer de boottocht betalen en de douane-ellende weer ondergaan (echt geen lolletje om je volgestouwde backpack leeg te moeten ruimen en vervolgens weer volproppen waarbij het allemaal eigenlijk net niet meer past...)
Puerto Obaldía dus, hier zitten we vast en er valt geen klap te beleven. Water wordt niet verkocht, maar uit de kraan drinken wordt hier toch echt afgeraden. Laten we hopen dat de vrijdagvlucht doorgaat, anders zitten we hier 3 dagen zonder water, maar wel met een hangmat! We ontmoeten een paar Cubanen die al aanbieden een potje te voetballen of honkballen met ons. Maar die hangmat klinkt dan toch net wat aantrekkelijker. Vrijdagochtend worden we wakker en jawel, de vrouw van de luchtvaartmaatschappij staat voor onze deur. We kunnen vertrekken!
Volgende keer meer over onze avonturen in Panama...
Hasta luego,
Linda en Angelique
-
19 Juni 2010 - 06:41
Hein (Tilburg):
Nou, ik hoop dat je op tijd je Bavariajurkje weer kunt aantrekken want in Zuid Afrika worden ze al niet meer gedragen en we hebben vandaag toch wel weer wat geluk nodig tegen die Jappen. Die schijnen hard te kunnen lopen en oranje zal ze zeker wat afleiden. Nog veel plezier daar..... Groetjes Iet en Hein -
19 Juni 2010 - 17:14
Theo:
Hey!
Inmiddels hebben we ook geprobeerd om sushi te maken van Japan...da's voor een stukje gelukt! Had je je Bavaria jurk maar 1 helft aan of zo? :-) Mooi verhaal weer en erg leuke foto's!
Tot het volgende verslag he!
Groetjes en liefs, Theo -
19 Juni 2010 - 18:19
Lotje:
Hé Lin
Ik heb net rustig je site gelezen en bekeken. Het klinkt weer als een topvakantie! Er is hier nergens meer een Bavariejurkje te krijgen, en mevrouw zit gewoon in Colombia met zo'n jurkje aan! Goed geregeld hoor. Geniet ervan, dikke x Lotje -
20 Juni 2010 - 08:35
Hoi Linda,Angelique:
Ik hoop dat jullie het super leuk blijven vinden en dat Oranje het ook super leuk gaat doen.
Thomas en Maite hebben een meisje Tes (1500 g) en maken het goed!
Heel veel vakantiegenot nog!!
Groetjes Dorien -
20 Juni 2010 - 20:16
Japie En Dineke:
Ha die wereldreizigers wat een verhaal wel apart wat jullie allemaal zien moet er niet aan denken dat wij zo'n huisdier rond hadden lopen nog heel veel plezier kijk goed uit en tot over een paar weken hier is verder alles goed groeten aan angelique
-
21 Juni 2010 - 05:58
Christel:
Weer een uitgebreid verhaal en mooie foto's! Echt top dat je ons zo op de hoogte houdt...
Veel plezier in Panama!
X Christel -
21 Juni 2010 - 07:03
Jennifer:
Hey lieve meiden, wat een avonturen hebben jullie toch weer meegemaakt!! Leuk om jullie verhalen te lezen en de foto's te zien. Veel plezier nog... ENJOY!! Liefs Jenn -
21 Juni 2010 - 07:59
Inge:
Ohhhhhh die foto op het strand! Wat hebben jullie het slecht! ;)
En iemand die te laat komt? Daar hebben wij geen ervaring mee toch?! (zegt die één van de twee die altijd net iets te laat is ;) )
KUS Inge -
21 Juni 2010 - 09:08
Liesbeth En Marijn:
Hoi Linda,
Ik had beloofd op je site te kijken en een berichtje achter te laten. Beter laat dan nooit hahaha.
Wat een leuke verslagen maak je echt leuk om te lezen wat jullie allemaal meemaken daar.
Hier gaat alles ook zijn gangetje. Joes doet het goed en met mij is ook alles weer helemaal top!
Geniet nog lekker van je super trip.
Binnenkort maar eens gezellig borrelen met zijn allen. Ik ben er wel weer aan toe na negen maanden droog gestaan te hebben. Ben met het WK weer aan de rose gegaan en lag na 3 rose met hoofdpijn in bed haha bikkel ben ik.
Dikke XXX Liesbeth en een klein knuffeltje van Joes -
21 Juni 2010 - 19:43
Kim:
Het is weer een mooi verhaal! ... Zie nu al uit naar het vervolg :-)
X Kim -
21 Juni 2010 - 20:49
Rob:
Weer een leuk verhaal en wat een schitterende foto's!!!
Gr. Rob -
22 Juni 2010 - 11:21
Riet:
Hoi Linda en Angelique
Geweldige verhalen.
Zo te lezen vermaken jullie zich goed. Geniet nog van de vakantietijd die jullie nog hebben.
Op naar het volgende reisverslag
Groetjes Riet -
22 Juni 2010 - 22:15
Anouk:
Hi Lin,
Ik heb net even mijn achterstand ingehaald en jullie reisverhalen gelezen. Goed en geruststellend om te lezen dat alles goed gaat. En ik moet erkennen, het klinkt erg mooi en leuk. Veel plezier nog en blijf nog voorzichtig hè.
liefs, Anouk -
24 Juni 2010 - 16:55
Buuf:
he lieve schat. ook deze toos is weer bij met je verhalen! te gek mop. wat zullen jullie genieten! houd het gezellig en to heel snel..
hele dikke kus vna je buuf! -
25 Juni 2010 - 08:14
Roy:
Hoi Lin,
Gaaf hoor. Blijft toch altijd leuk om je reisverhalen te lezen :-)
Toch weer jaloers want mijn mooie Sicilie avontuur was veel te kort :-P
Genietse en hou die bavariajurk er maar in kun je straks in NL van de finale genieten.
X, Roy -
27 Juni 2010 - 11:41
Diney:
Hallo Linda,
Genoten hebben we van je reisverslagen. En....wat schrijf je leuk, alsof we er een beetje bij zijn.
Zien je hopelijk gauw. Goede reis terug naar huis of wilde je het daar nog niet over hebben? Geniet nog even.
Lieve groetjes
Diney en natuurlijk ook van Willem-Peter. -
28 Juni 2010 - 18:47
Judith:
Hey hey
Weer een spannend en leuk verslag!! Heel veel succes en plezier in Panama!!
Liefs Judith -
28 Juni 2010 - 19:22
Esther, Marius Loïs:
Hej as buurvrouw,
ff een berichtje vanaf het grasveld!! We hebben zojuist in bikini (bavaria jurkje is too hot) weer een skon wedstrijdje gekeken. Die lieve vent van jou verwent met een lekkere visbbq. Nu jij nog aan de andrere kant zit neem ik die zorg nog graag op me. Over 2 weken kunnen we eindelijk met z'n allen genieten. Super leuk om jullie verhalen te lezen en veel succes met het vinden van de verloren stad, hopelijk zijn 5 dagen genoeg-:)!! Geniet ze nog en tot snel greetz x vanaf het oh zo gezellige grasveld
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
