Van beelden, via koffieplantages, richting Panama
Door: Linda
Blijf op de hoogte en volg Linda
14 Juni 2010 | Colombia, Medellín
Na een dagje `bussen` door prachtige groene bergen komen we aan in San Agustìn, in het zuiden van Colombia.
We hebben gelezen over een hostel in de bergen die twee hutjes (cabañas) bezitten met een fantastisch uitzicht op de Magdalena rivier. Let`s go there!!
Het wordt hier vroeg donker, al rond 18.30 uur, dus bij aankomst kunnen we het natuurschoon nog niet bewonderen. Ons hutje is behoorlijk basic en het avondeten is al voorbij, dus met crackers en water kruipen we onder onze klamboe op een hard matras. Mmm, dit hadden we ons toch ietsje anders voorgesteld ;-)
De volgende ochtend maakt alles goed: wow, wat een uitzicht, wat een omgeving! Wel oppassen geblazen, want niet ver van ons hutje begint het ravijn. Maar goed dat we afgelopen nacht niet naar het toilet moesten, want die lag aan de andere kant van de straat en dat ravijn was toen nog niet gesignaleerd....
De familie die dit hostel runt, woont hier zelf ook. Open keuken en open woonkamer, weeldige tuin met fruitbomen en bloemen in alle kleuren. Hele lieve mensen, zeker aan het 2 jarige dochtertje raak ik direct verslingerd, wat een schatje.
We krijgen een topontbijt met gebakken ei, tomaat en ui en drie zelfgemaakte platte, warme broodjes (soort pitabroodjes). Smullen!
We spreken af die avond om 19.00 uur mee te eten met de familie. Overdag bezoeken we het Parque Arqueologico met haar circa 130 (stand)beelden (à la Paaseiland inderdaad!) Vroeger dienden deze beelden ter bescherming en afdekking van de onderliggende graven. Nu zijn de graftombes zichtbaar en zijn de beelden rechtop gezet. Een heel mooi, bijzonder park. ´s Avonds dus lekker aan kunnen schuiven bij de familie, heerlijk gegeten en erg gezellig aan de Colombiaanse eettafel in de keuken. Na 20.00 uur wordt het stil in huis en zoekt iedereen zijn slaapkamer op.
Onze plannen voor de dag erna vallen letterlijk in de regen! We hebben pas voor 18.30 uur een nachtbus besproken, maar tot 17.00 uur blijft het regenen. En dus kennen we na vandaag de markt, kroegenj, bakkerijtjes, supermarkt,kortom heel San Agustín, op ons duimpje! Het leuke van zo´n dag is wel dat je veel met de lokale bevolking in gesprek komt. Zij zijn enorm geinteresseerd in ons, net als wij in hen. Het lekkerste eten en de meest verse sapjes vind je op de markt, omgeven door locals.
´s Avonds bij het ´inchecken´ voor de bus blijken er problemen op de weg te zijn dankzij de hevige regenval de laatste dagen. Onze bus rijdt maar tot Neiva, halverwege. Hier zullen we moeten overnachten en de volgende ochtend onze reis vervolgen. Prima nachtbus tot aan Neiva, hadden we met gemak de hele nacht in kunnen vertoeven. In Neiva de dichtstbijzijnde slaapplek bij het busstation genomen, hotel ´El Terminal´. De enorme spiegel boven ons bed in het motel-achtige gebouwtje doet ons vermoeden dat dit 1 van de ´stelletjes-motels´ betreft, waarvan er volgens Lonely Planet vele te vinden zijn in Colombia. Colombianen wonen namelijk thuis bij de ouders totdat ze trouwen....
De bus rijdt ´s ochtend gelukkig verder en in de namiddag arriveren we op onze volgende bestemming: Salento. Een knus, klein bergdorpje met veel backpackers. We belanden in ´Plantation House´, een hostel gerund door een Engelsman die tevens de bijbehorende koffieplantage onder zijn hoede heeft. Uit deze streek komt de échte Colombiaanse koffie, lekker sterk! Verder leeft dit dorpje van forel en toeristen. Twee avonden op rij dus, uiteraard, forel gegeten.
In de hostel is ook een barretje waar we ´s avonds met de andere backpackers, waaronder twee Nederlanders, het lokale bier Costeña drinken. Volgende ochtend tijdens ons ontbijt in een panadería, bakkerijtje, maken we de opening van het WK voetbal nog mee voordat we in een volbeladen jeep (er kan er altijd nog eentje meer bij!!) richting Valle de Cocora vertrekken. Zo´n fantastische omgeving heb ik zelden eerder gezien (en dat zegt natuurlijk wel iets;-)).
Een groene vallei bedekt met de nationale boom van Colombia, de wax palm. Een palmboom die tot wel 60 meter hoog kan groeien en daarmee de hoogste palmboom ter wereld is! We maken een wandeling van 2,5 uur bergop richting Acaime Natural Reserve. Het eerste gedeelte van de wandeling leidt ons door grasvelden met zicht op de wax palm trees. Het tweede gedeelte klimmen we door een jungle-achtige omgeving waarbij we een aantal keren de rivier over moeten steken door over boomstammen te lopen. Na 2,5 uur strijken we neer bij het restaurant in het nationale park, tesamen met Elisabeth en James uit San Francisco. Temidden van honderden kolibrietjes komen we bij van de klim.
De terugweg gaat allereerst nog verder bergop! 0,8 kilometer, dat lijkt weinig, maar het voelde als 4 kilometer! Het uitzicht waarvan we daarna mogen genieten is iedere stap en hap naar adem waard geweest. Voordat we bij het beginpunt terugkomen lopen we daadwerlijk tussen de 60 meter hoge palmbomen door, grandioos!
´s Avonds mengen we ons met andere backpackers tussen de lokale bevolking door hun favoriete spel te spelen: Tejo (spreek uit: Teecho). Hierbij gooi je een metalen schijf meters ver door de lucht richting een schuine modderhelling waar papieren driehoekjes op geplakt zijn. Wanneer de schijf schuin in de modder blijft steken op óf nabij 1 van de driehoekjes verdien je punten. De hoofdprijs is voor diegene die het driehoekje met buskruit zo goed raakt dat deze ontploft! We begonnen op de ´babybaan´...en eindigden hier ook, haha. Daarna met zijn achten een fles ´Aguardiente´ (´vuurwater) meester gemaakt en nog een mojito gedronken in, de naam zegt het al, ´El Mojitito´.
De volgende dag is het weer tijd voor een busritje. Manizales staat op ons programma, een bergdorp, nog steeds midden in de koffiestreek, wat een gemoedelijke studentenstad schijnt te zijn omgeven door groene bergen en dichtbij de vulkanen ´Los Nevados´. Die zouden we graag gaan beklimmen. Rond de middag komen we aan op het busstation en verbazen ons over de moderne technologie hier: met een kabelbaan komen we vanaf het busstation in de vallei boven op de berg bij het centrum uit, wow.
Op het busstation krijgt Angelique een flyer aangeboden door een Aziatisch koppel van hostel ´Base Camp´. Hij zegt dat het omgeveer 20 minuten lopen is vanaf het eindpunt van de kabelbaan. Maar zodra we bovenaan de kabelbaan uitstappen en de weg vragen aan een Colombiaan, staat de eigenaar van de Base Camp hostel al voor onze neus. Blijken die 20 meter minuten slechts 20 meter te zijn! Beter! Vanaf het dakterras van de hostel zag de Amerikaanse eigenaar ons uit de kabelbaan klauteren.
Deze hostel is pas enkele maanden geleden geopend en dus nog niet vindbaar in Lonely Planet en Footprint. Een prachtig koloniaal gebouw, met op het dakterras een gezellig barretje met een fantastisch uitzicht over de gehele stad Manizales.
Ons doel van deze bestemming, het beklimmen van Los Nevados, stellen we bij. Het blijkt dat het Nationale Park waar deze vulkanen in gelegen zijn, eigendom van een bedrijf zijn geworden, waarmee de prijzen enorm gestegen zijn en je geen waar voor je geld krijgt. Waar we vorig jaar grote voldoening haalden uit o.a. het beklimmen van de Cotopaxi in Ecuador, zou dit een teleurstelling worden, voorspelde Victor, de Amerikaan, ons. We besluiten eerst lekker te gaan lunchen met Victor´s compagnon, Carolina. Een Colombiaanse die ons mee nam naar een typisch Colombiaans eettentje waar we twee gangen aten; soep en een hoofdgerecht. Dat is hier heel gewoon, om ´s middags warm te eten en ´s avonds brood, yoghurt of een snack (empanada of buñuelo, beide gebakken deeg met meestal een kip- of vleesvulling).
Na de lunch bekijken we de stad Manizales. Niet echt onze stad. Groot, veel winkels, druk, niet heel bijzonder. Wel mooi is de ´catedral de Manizales´, een kathedraal waarbij je de top kunt bekimmen: 106 meter, ofwel 464 treden. Wederom prachtige vergezichten. ´s Avonds maken we ons klaar om thermaalbaden te gaan bezoeken, even lekker onze spieren laten ontspannen na al dat klimmen! We kunnen de bus alleen niet gevonden krijgen en zelfs de meest behulpzame politieagent die ik ooit heb ontmoet, en die 45 minuten met ons blijft wachten op verschillende hoeken van de straat, geeft het uiteindelijk op. We zijn te koppig en kribbig (pinnig ook waarschijnlijk;-)) om een taxi te nemen, dus keren we terug naar de hostel!
Op het dakterras is die avond een feestje. De zelfgekochte Colombiaanse wijn smaakt absoluut niet, maar gezellig wordt het toch. We spreken een poos met de manager, Juan Pablo, van een nabijgelegen koffieplantage, Haciende Viciente. En wederom worden onze plannen gewijzigd. We spreken af de volgende ochtend samen met twee Amerikaanse meiden de koffieplantage te bezoeken. We nemen dan wel direct al onze spullen mee, want na de tour worden we dan gedropt op het busstation om weer verder te reizen.
´´Op deze plek zouden we wel oud willen worden´´, hebben Angelique en ik meerdere keren tegen elkaar gezegd. Temidden van groene koffiebomen staat het fantatische ouderlijk huis van Juan Pablo met een zwembad erbij. Ook voor de gasten is een prachtig huis beschikbaar, met zwembad. De ´finca´ (plantage) is al meer dan 40 jaar in zijn familie. Twee keer per jaar worden de koffiebonen geoogst, dan zijn er zo´n 500 plukkers nodig! De tour neemt meer dan 4 uur in beslag, maar is erg interessant, en de koffie is heerlijk. En dan te bedenken dat de koffie die in Colombia achterblijft de ´crab´ is, de slechtste koffie die ze oogsten. Alleen de beste koffie wordt geëxporteerd.
Om half 4 zitten we weer in de bus en om 20.00 uur komen we aan in Medellín. Op dit moment zijn we in de grootste hostel tot nu toe, een echte partyhostel, waarvoor we ons eigenlijk op het moment iets te oud voelen. Leuke bijkomstigheid is wel dat op onze dorm nog twee Nederlanders slapen met wie we morgenochtend om HALF 7(!!) voetbal gaan kijken! Nederland - Denemarken. Mijn Bavariajurkje ligt al klaar (thanks schat!), hopelijk brengt t wat geluk...
Als alles goed gaat, steken we over twee dagen de grens met Panama over. We will keep you informed!
Hasta pronto, adiós!
Linda en Angelique
We hebben gelezen over een hostel in de bergen die twee hutjes (cabañas) bezitten met een fantastisch uitzicht op de Magdalena rivier. Let`s go there!!
Het wordt hier vroeg donker, al rond 18.30 uur, dus bij aankomst kunnen we het natuurschoon nog niet bewonderen. Ons hutje is behoorlijk basic en het avondeten is al voorbij, dus met crackers en water kruipen we onder onze klamboe op een hard matras. Mmm, dit hadden we ons toch ietsje anders voorgesteld ;-)
De volgende ochtend maakt alles goed: wow, wat een uitzicht, wat een omgeving! Wel oppassen geblazen, want niet ver van ons hutje begint het ravijn. Maar goed dat we afgelopen nacht niet naar het toilet moesten, want die lag aan de andere kant van de straat en dat ravijn was toen nog niet gesignaleerd....
De familie die dit hostel runt, woont hier zelf ook. Open keuken en open woonkamer, weeldige tuin met fruitbomen en bloemen in alle kleuren. Hele lieve mensen, zeker aan het 2 jarige dochtertje raak ik direct verslingerd, wat een schatje.
We krijgen een topontbijt met gebakken ei, tomaat en ui en drie zelfgemaakte platte, warme broodjes (soort pitabroodjes). Smullen!
We spreken af die avond om 19.00 uur mee te eten met de familie. Overdag bezoeken we het Parque Arqueologico met haar circa 130 (stand)beelden (à la Paaseiland inderdaad!) Vroeger dienden deze beelden ter bescherming en afdekking van de onderliggende graven. Nu zijn de graftombes zichtbaar en zijn de beelden rechtop gezet. Een heel mooi, bijzonder park. ´s Avonds dus lekker aan kunnen schuiven bij de familie, heerlijk gegeten en erg gezellig aan de Colombiaanse eettafel in de keuken. Na 20.00 uur wordt het stil in huis en zoekt iedereen zijn slaapkamer op.
Onze plannen voor de dag erna vallen letterlijk in de regen! We hebben pas voor 18.30 uur een nachtbus besproken, maar tot 17.00 uur blijft het regenen. En dus kennen we na vandaag de markt, kroegenj, bakkerijtjes, supermarkt,kortom heel San Agustín, op ons duimpje! Het leuke van zo´n dag is wel dat je veel met de lokale bevolking in gesprek komt. Zij zijn enorm geinteresseerd in ons, net als wij in hen. Het lekkerste eten en de meest verse sapjes vind je op de markt, omgeven door locals.
´s Avonds bij het ´inchecken´ voor de bus blijken er problemen op de weg te zijn dankzij de hevige regenval de laatste dagen. Onze bus rijdt maar tot Neiva, halverwege. Hier zullen we moeten overnachten en de volgende ochtend onze reis vervolgen. Prima nachtbus tot aan Neiva, hadden we met gemak de hele nacht in kunnen vertoeven. In Neiva de dichtstbijzijnde slaapplek bij het busstation genomen, hotel ´El Terminal´. De enorme spiegel boven ons bed in het motel-achtige gebouwtje doet ons vermoeden dat dit 1 van de ´stelletjes-motels´ betreft, waarvan er volgens Lonely Planet vele te vinden zijn in Colombia. Colombianen wonen namelijk thuis bij de ouders totdat ze trouwen....
De bus rijdt ´s ochtend gelukkig verder en in de namiddag arriveren we op onze volgende bestemming: Salento. Een knus, klein bergdorpje met veel backpackers. We belanden in ´Plantation House´, een hostel gerund door een Engelsman die tevens de bijbehorende koffieplantage onder zijn hoede heeft. Uit deze streek komt de échte Colombiaanse koffie, lekker sterk! Verder leeft dit dorpje van forel en toeristen. Twee avonden op rij dus, uiteraard, forel gegeten.
In de hostel is ook een barretje waar we ´s avonds met de andere backpackers, waaronder twee Nederlanders, het lokale bier Costeña drinken. Volgende ochtend tijdens ons ontbijt in een panadería, bakkerijtje, maken we de opening van het WK voetbal nog mee voordat we in een volbeladen jeep (er kan er altijd nog eentje meer bij!!) richting Valle de Cocora vertrekken. Zo´n fantastische omgeving heb ik zelden eerder gezien (en dat zegt natuurlijk wel iets;-)).
Een groene vallei bedekt met de nationale boom van Colombia, de wax palm. Een palmboom die tot wel 60 meter hoog kan groeien en daarmee de hoogste palmboom ter wereld is! We maken een wandeling van 2,5 uur bergop richting Acaime Natural Reserve. Het eerste gedeelte van de wandeling leidt ons door grasvelden met zicht op de wax palm trees. Het tweede gedeelte klimmen we door een jungle-achtige omgeving waarbij we een aantal keren de rivier over moeten steken door over boomstammen te lopen. Na 2,5 uur strijken we neer bij het restaurant in het nationale park, tesamen met Elisabeth en James uit San Francisco. Temidden van honderden kolibrietjes komen we bij van de klim.
De terugweg gaat allereerst nog verder bergop! 0,8 kilometer, dat lijkt weinig, maar het voelde als 4 kilometer! Het uitzicht waarvan we daarna mogen genieten is iedere stap en hap naar adem waard geweest. Voordat we bij het beginpunt terugkomen lopen we daadwerlijk tussen de 60 meter hoge palmbomen door, grandioos!
´s Avonds mengen we ons met andere backpackers tussen de lokale bevolking door hun favoriete spel te spelen: Tejo (spreek uit: Teecho). Hierbij gooi je een metalen schijf meters ver door de lucht richting een schuine modderhelling waar papieren driehoekjes op geplakt zijn. Wanneer de schijf schuin in de modder blijft steken op óf nabij 1 van de driehoekjes verdien je punten. De hoofdprijs is voor diegene die het driehoekje met buskruit zo goed raakt dat deze ontploft! We begonnen op de ´babybaan´...en eindigden hier ook, haha. Daarna met zijn achten een fles ´Aguardiente´ (´vuurwater) meester gemaakt en nog een mojito gedronken in, de naam zegt het al, ´El Mojitito´.
De volgende dag is het weer tijd voor een busritje. Manizales staat op ons programma, een bergdorp, nog steeds midden in de koffiestreek, wat een gemoedelijke studentenstad schijnt te zijn omgeven door groene bergen en dichtbij de vulkanen ´Los Nevados´. Die zouden we graag gaan beklimmen. Rond de middag komen we aan op het busstation en verbazen ons over de moderne technologie hier: met een kabelbaan komen we vanaf het busstation in de vallei boven op de berg bij het centrum uit, wow.
Op het busstation krijgt Angelique een flyer aangeboden door een Aziatisch koppel van hostel ´Base Camp´. Hij zegt dat het omgeveer 20 minuten lopen is vanaf het eindpunt van de kabelbaan. Maar zodra we bovenaan de kabelbaan uitstappen en de weg vragen aan een Colombiaan, staat de eigenaar van de Base Camp hostel al voor onze neus. Blijken die 20 meter minuten slechts 20 meter te zijn! Beter! Vanaf het dakterras van de hostel zag de Amerikaanse eigenaar ons uit de kabelbaan klauteren.
Deze hostel is pas enkele maanden geleden geopend en dus nog niet vindbaar in Lonely Planet en Footprint. Een prachtig koloniaal gebouw, met op het dakterras een gezellig barretje met een fantastisch uitzicht over de gehele stad Manizales.
Ons doel van deze bestemming, het beklimmen van Los Nevados, stellen we bij. Het blijkt dat het Nationale Park waar deze vulkanen in gelegen zijn, eigendom van een bedrijf zijn geworden, waarmee de prijzen enorm gestegen zijn en je geen waar voor je geld krijgt. Waar we vorig jaar grote voldoening haalden uit o.a. het beklimmen van de Cotopaxi in Ecuador, zou dit een teleurstelling worden, voorspelde Victor, de Amerikaan, ons. We besluiten eerst lekker te gaan lunchen met Victor´s compagnon, Carolina. Een Colombiaanse die ons mee nam naar een typisch Colombiaans eettentje waar we twee gangen aten; soep en een hoofdgerecht. Dat is hier heel gewoon, om ´s middags warm te eten en ´s avonds brood, yoghurt of een snack (empanada of buñuelo, beide gebakken deeg met meestal een kip- of vleesvulling).
Na de lunch bekijken we de stad Manizales. Niet echt onze stad. Groot, veel winkels, druk, niet heel bijzonder. Wel mooi is de ´catedral de Manizales´, een kathedraal waarbij je de top kunt bekimmen: 106 meter, ofwel 464 treden. Wederom prachtige vergezichten. ´s Avonds maken we ons klaar om thermaalbaden te gaan bezoeken, even lekker onze spieren laten ontspannen na al dat klimmen! We kunnen de bus alleen niet gevonden krijgen en zelfs de meest behulpzame politieagent die ik ooit heb ontmoet, en die 45 minuten met ons blijft wachten op verschillende hoeken van de straat, geeft het uiteindelijk op. We zijn te koppig en kribbig (pinnig ook waarschijnlijk;-)) om een taxi te nemen, dus keren we terug naar de hostel!
Op het dakterras is die avond een feestje. De zelfgekochte Colombiaanse wijn smaakt absoluut niet, maar gezellig wordt het toch. We spreken een poos met de manager, Juan Pablo, van een nabijgelegen koffieplantage, Haciende Viciente. En wederom worden onze plannen gewijzigd. We spreken af de volgende ochtend samen met twee Amerikaanse meiden de koffieplantage te bezoeken. We nemen dan wel direct al onze spullen mee, want na de tour worden we dan gedropt op het busstation om weer verder te reizen.
´´Op deze plek zouden we wel oud willen worden´´, hebben Angelique en ik meerdere keren tegen elkaar gezegd. Temidden van groene koffiebomen staat het fantatische ouderlijk huis van Juan Pablo met een zwembad erbij. Ook voor de gasten is een prachtig huis beschikbaar, met zwembad. De ´finca´ (plantage) is al meer dan 40 jaar in zijn familie. Twee keer per jaar worden de koffiebonen geoogst, dan zijn er zo´n 500 plukkers nodig! De tour neemt meer dan 4 uur in beslag, maar is erg interessant, en de koffie is heerlijk. En dan te bedenken dat de koffie die in Colombia achterblijft de ´crab´ is, de slechtste koffie die ze oogsten. Alleen de beste koffie wordt geëxporteerd.
Om half 4 zitten we weer in de bus en om 20.00 uur komen we aan in Medellín. Op dit moment zijn we in de grootste hostel tot nu toe, een echte partyhostel, waarvoor we ons eigenlijk op het moment iets te oud voelen. Leuke bijkomstigheid is wel dat op onze dorm nog twee Nederlanders slapen met wie we morgenochtend om HALF 7(!!) voetbal gaan kijken! Nederland - Denemarken. Mijn Bavariajurkje ligt al klaar (thanks schat!), hopelijk brengt t wat geluk...
Als alles goed gaat, steken we over twee dagen de grens met Panama over. We will keep you informed!
Hasta pronto, adiós!
Linda en Angelique
-
14 Juni 2010 - 06:51
Jennifer:
Chica's bonitas!! Wat een leuke verhalen en leuke foto's... heel herkenbaar die foto in de bus ;-) Haha! Nog een paar uurtjes en dan mag Nederland aan de slag. Veel plezier met kijken.
Dikke kus en heel veel plezier voor jullie!! xx -
14 Juni 2010 - 06:53
Evelien:
Wat een super gave foto's, zeker die foto's van de jeep zijn ongelofelijk!
Geniet er van samen, maar dat zal wel goed komen!
x -
14 Juni 2010 - 07:04
Siets:
Geweldig verhaal om te lezen! En de foto's zien er ook super uit, krijg gewoon zin om op vakantie te gaan :-)
Have fun!!
Dikke kus
Siets -
14 Juni 2010 - 07:27
Kim:
He meis,
klinkt allemaal weer super! En inderdaad, wat een prachtige omgeving.
Ook ik hem mn Bavaria jurkje mee naar kantoor genomen :-). Hopelijk brengt het geluk.
X Kim -
14 Juni 2010 - 07:31
Gert-Jan & Nadine:
Hallo Linda en Angelique,
Wat heerlijk dat jullie zo aan het genieten zijn. Bussen blijft leuk,he!
Wij krijgen vrijdag de sleutel van ons nieuwe huis in Heeze. Over 1 maand verlaten we Den Bosch... (met pijn in het hart maar nog niet verkocht dus een goede reden om zo af en toe terug te gaan).
Geniet van jullie tijd,
Liefs Gert-Jan, Nadine en Valerie
-
14 Juni 2010 - 09:06
Iet:
Hallo Linda.
Als ik het zo lees blijft het heel gezellig met al die drankjes, die wil ik ook wel 'n keer proberen en goed dat ze ook zuivere koffie hebben. Prachtig dat je allemaal leuke mensen ontmoet dat maakt zo'n reis natuurlijk kompleet.
Geniet ervan groetjes Iet en Hein -
14 Juni 2010 - 13:57
Ellen :
Weer bijzondere, leuke verhalen Lin, heerlijk hoor! Je bent er waarschijnlijk niet mee bezig maar hier is het trouwens 2-0 voor nederland tegen Denemarken, eerste wedstrijd WK. Nog veel plezier!! Gr ellen en fam -
14 Juni 2010 - 15:27
Mo:
Lieve Lin
klinkt allemaal weer fantastisch daar! Leuk dat we weer mee kunnen genieten van alles wat je meemaakt!
En je Bavariajurk heeft geholpen! Heel veel plezier samen!
Dikke kus
Mo -
14 Juni 2010 - 17:26
Linda:
wat maken jullie toch weer veel mee zeg! Ik lees de verhalen graag.
Liefs Marscha -
14 Juni 2010 - 17:26
Marscha:
Haha foutje, als naam schreef ik Linda, maar moest natuurlijk Marscha zijn :lol: -
14 Juni 2010 - 18:16
Laura:
Gaaf hoor Lin, we krijgen echt weer de reiskriebels van al die verhalen... Have fun en blijf duimen voor de komende wedstrijden van NL...
xx Laura -
14 Juni 2010 - 19:27
Eric:
ha Linda,
ik zie en lees dat je het goed maakt,fijn!de mensen die daar wonen lijken me ook supervriendlijk.wat een prachtige natuur daar,mooie foto,s!je oranje jurkje heeft idd. geholpen,ik had hem vandaag ook aan...haha grapje he.ik zie je volgende verhaal en foto,s nu alweer graag tegemoet,veel plezier.x groetjes aan angelique -
14 Juni 2010 - 19:46
Wendy:
Hoi lieverds,
Eindelijk even tijd kunnen maken om jullie belevenissen eens goed te lezen. Nou ja, even! Je hebt straks weer genoeg stof voor een reisboek! Het klinkt allemaal weer helemaal super en wat een prachtige foto's hebben jullie alweer gemaakt. Succes met de oversteek naar Panama, hopelijk gaat dat helemaal goed.
Ons weekendje Mechelen/Maastricht (klinkt toch wat minder exotisch dan al die plaatsen die jullie daar bezoeken, hè) was ook erg geslaagd gelukkig. Alles goed gelopen, het was gezellig en we hadden lekker weer.
Nou meiden, lekker genieten, doe voorzichtig en ik kijk alweer uit naar jullie volgende verhaal.
Liefs Wendy -
14 Juni 2010 - 20:49
Monique :
Hey lieve Lin, wat een heerlijkheid! En je Bavariajurkje heeft geholpen!
Geniet ervan, en ik blijf je vol jaloezie volgen!
x Monique -
14 Juni 2010 - 21:12
Ger:
Hee lieve reislustige meiden,
Tjonge wat een verhalen en wat een mooie foto's!! Kei gaaf! Ben wel jalours op jullie hoor! Denken jullie wel aan jullie rugjes, jullie moeten nogal wat meelepen zeg! Ben trots op jullie! Geniet van alles en nog een hele fijne vakantie gewenst!
XX van Ger, gewitwel.... dieje brandweerman. ;-) -
14 Juni 2010 - 22:22
Tejo :
Hey meiden! Wat een prachtige reis! Mooi verslag en schitterende foto's! Geniet ervan he!
Denk aan jullie....over een maandje hebben wij ook vakantie ;-)
Liefs en veel plezier samen!
Theo xx -
14 Juni 2010 - 22:41
Ilse:
wow,wat is het daar mooi,
ben eigenlijk wel een beetje jaloers,en dat je dat gewoon durft ,echt kei gaaf,nou geniet ze nog en tot ziens op de nenidag,groetjes xx -
15 Juni 2010 - 09:00
Inge:
Lin, wat een fijn verhaal weer, en een mooie foto's! Het lijken soms wel ansichtkaarten, zo mooi!
xx Inge -
15 Juni 2010 - 17:27
Kim:
Hey Lin,
Wat een mooie foto's en heerlijk verhaal! Geniet er maar lekker van!
x Kim -
15 Juni 2010 - 18:21
Henk:
Hallo Linda & Angelique,
Ziet er allemaal goed uit.
Leuk om al die foto's te zien.
Groetjes -
16 Juni 2010 - 07:52
Carla Peters:
hoi dames!
jullie fotoos zijn heerlijk.fijn dat we van jullie verhaal een klein beetje mee kunnen genieten,en ons zo iets van een hele andere wereld kunnen voorstellen.geniet lekker, linda een dikke kus van ons he!
victor en carla -
17 Juni 2010 - 19:17
Nicole:
Hai Lin,
Wat heerlijk dat je weer op reis bent! En super om je verhalen weer te lezen! Altijd genieten en heerlijk om meegesleurd te worden in jullie vakantiegevoel :-). Heel veel plezier
liefs
Colie -
17 Juni 2010 - 19:24
Petra:
Wat zien jullie weer veel mooie dingen!! Fijn om mee te mogen genieten. Wat een uitzichten en kleuren! Geniet ervan!!
Oh ja, nog bedankt voor de kaart Linda.
Petra xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
