De 'verloren stad' gevonden!

Hola lieve vrienden,

alweer bijna een week thuis, maar mijn reisverhalen waren nog niet ten einde (en reizen voorlopig ook nog wel met me mee...)

Ciudad Perdida
Pas in 1975 ontdekt, zo verborgen ligt deze oude stad midden in de jungle. Onontdekt gebleven voor de Spanjaarden en pas ten tonele verschenen toen twee broers er tijdens hun goudzoektochten toevallig op stuitten.

De tocht naar de stad toe is sindsdien intact gebleven; door dichte jungle, over rotsen, door rivieren, soms uren bergop en dan weer uren neerwaarts. Je moet er iets voor over hebben om Ciudad Perdida in levende lijve te aanschouwen.

1 juli 2010
Angelique is jarig! Hieperdepiep hoera. Maar lekker luieren in een hangmatje zit er pas later op de dag in. We worden een uur te laat opgepikt en vrezen al bijna dat wij de verloren mensen worden voor wie de verloren stad onontdekt blijft. Maar uiteindelijk stappen we in een jeep en kom ik direct in gesprek met een bondgenoot: Jan uit Amsterdam, geboren in Den Bosch heeft al geinformeerd of er in de jungle toch écht geen TV is om NL-Brazilie te zien. En jawel, er schijnt er 1 te zijn in een klein bewoond hutje nabij ons eerste kamp.Cool! Na twee uur jeepen krijgen we eerst een goede lunch en starten vol goede moed met gevulde maag de wandeling. Dag 1 zou wel meevallen was de prognose. Niets bleek minder waar...na ongeveer 1,5 uur klimmen vraag ik me af waaraan ik begonnen ben...als dit de minst zware dag is, wat staat ons dan in godsnaam nog te wachten?? Een flinke blaar op mijn hak is het resultaat na dag 1. Een pleister op de wond is wel 'la piscina', de rivier met waterval en lagune waar we heerlijk kunnen zwemmen (tevens douchen). We overnachten in een vrij groot kamp met alleen maar hangmatten overdekt door klamboe's. Aan de onderkant zijn de klamboe's open en we vermoeden dat de muggen dit ook weten. Onze benen en billen bevestigen dit vermoeden! Het wordt vroeg donker en we liggen vrij op tijd te schommelen in de hangmat.

Dag 2
09.00 uur NL-Brazilië.
Wat een mooie ervaring om midden in de jungle bij Colombiaanse mensen voetbal te mogen kijken. De kinderen maken met hun 'Holanda malo' en naar beneden stekende duim meer dan duidelijk dat ze voor Brazilië zijn. Na de tweede goal van NL zitten we plots nog alleen met backpackers voor de buis ;-)
Na de wedstrijd lopen wij op rozen naar de volgende overnachtingsplaats. Jammer dat het op mijn hak continu voelt of de rozen doornen hebben!
Wat is het hier prachtig. We klauteren over rotsen, sjouwen dan weer door dichte jungle, steken de rivier meerdere keren over en dan gaat het regenen. Wel een tropische bui, maar niet één die maar een paar minuten duurt. Doorweekt bereiken we het kamp, waar de kok al een vuur heeft branden en onze maaltijdsoep aan het bereiden is. Fantastisch wat wij in de jungle voorgeschoteld krijgen. Ons groepje bestaat uit 6 toeristen, de gids en de kok en een paar ezels en paarden die alle voorraden de jungle in slepen. Na de lunch is het nog vrij vroeg en wagen we ons aan wat kaartspelletjes. Namen als 'Asshole' en 'Janef' vliegen ons om de oren, populaire kaartspelen in het buitenland (en Angel en ik doen ons best om ze nu in NL te introduceren). Ik maak vriendinnen met een schattig Indianenmeisje van een jaar of 6. Ze is niet bij me weg te slaan, en ik eerlijk gezegd ook niet bij haar. Weer een hangmatnachtje voor de boeg en ik moet zeggen, het slaapt prima! Nu is dat waarschijnlijk geen hele grote verrassing, maar de hangmat kan dus ook aan het lijstje toegevoegd worden.

Dag 3
Blaar twee heeft zich geopendbaard, op dezelfde hak net boven de eerste die nog lang niet hersteld is...grrr...geen pretje om de wandelschoenen aan te trekken. En al zeker geen pretje om ze regelmatig uit te moeten trekken, want deze dag kruisen we de rivier meerdere keren. En steenhoppen zit er nu niet bij, tot aan ongeveer ons middel moeten we door de rivier waden. Op blote voeten dan maar. De natte voeten die vervolgens natte sokken en uiteindelijk natte schoenen veroorzaken hebben geen positief effect op mijn gekwelde hakken. Mooi is het wel weer. Mooi is eigenlijk een understatement. Het is hier fantastisch! Frits Bom zou het beamen. Zo'n anderhalf uur voor Ciudad Perdida hebben we onze derde overnachting, dit keer in een stapelbed. Toch wel fijn na twee nachten hangmat. Het kaarten zetten we voort, evenals het lekkere eten en ook de muggen zijn weer van de partij.

Dag 4
Vroeg op om op tijd bij de verborgen stad aan te komen. We hebben namelijk nog twee drukken dagen voor de boeg. De weg die we na 3,5 dag hebben afgelegd wanneer we de stad bereiken gaan we in 1,5 dag terug bewandelen, slik!!! Ik voel me een beetje het kneusje van de groep nu ik continu achteraan waggel met de gids op mijn hielen. Maar ik zal die stad zien! En terug zien we dan wel weer...Na een klein uur zijn we nog slechts een kleine 2000 treden bergopwaarts verwijderd van het begin van de stad. Ik hoorde van een meisje dat al op de terugweg was dat die treden best meevielen. Wedden dat zij geen twee blaren (nummer 3 en 4 in opkomst) had! Maar goed, te langen leste bereik ook ik de top en wow, de pijn is even verdwenen (net een bevalling). Ik moet zeggen, het is geen Macchu Picchu, maar indrukwekkend is het wel. Bij de Inca Trail draait de 4 daagse wandeling met name om het bereiken van de machtige oude Inca-stad. Bij Ciudad Perdida is het net omgekeerd en maakt de jungletocht uiteindelijk de meeste indruk. Zeker de terugreis in anderhalve wandeldag zal ik niet snel vergeten...we overnachten in hetzelfde kamp als waar we dag 2 sliepen. Een mooie hereniging met mijn Indianenvriendinnetje.

Dag 5
We save the best for lest...6 uur sjokken staat me voor de boeg. Sjok, sjok, sjok liep het ezeltje...nou, ik heb meerdere malen overwogen op de rug van een ezel te springen! Ik kon niet meer, maar ja, achterblijven in de jungle leek me ook niet zo'n goed plan. Doorbijten dus. Op deze dag heb ik mijn rechtervoet behoorlijk verkloot. Die avond leek het net een grote klompvoet (wel toepasselijk voor een Nederlandse). Geen rivieren meer te doorkruisen gelukkig en grotendeels bergafwaarts wat enigszins verlichting bracht op de hak, maar een extra inspanning voor de tenen en knien betekende. Gelukkig word ik vandaag bijgestaan door Emilie, een Schotse die last heeft van haar enkels. Samen vormen we de degelijke achterhoede. Zelfs de gids gaat het te traag en hij wacht ons af en toe even op bij moeilijk begaanbare stukjes jungle om assistentie te verlenen. Zijn taak wordt wel waargenomen door een trouwe viervoeter die Emilie en mij nauwlettend in de gaten houdt. Na iedere bocht zien we hem achterom gluren en pas wanneer hij ons beide in het vizier heeft, vervolgt hij zijn tocht. 10 minuten voor de eindstreep worden we nog even in de maling genomen door wat Colombiaanse jongelui die aangeven dat we er nu toch binnen een uur moeten zijn. Een uur???!!!! Nee, dat trek ik niet meer!!! Ben zelden zo blij geweest met een grap. We lunchen waar we op dag 1 lunchten en de jeep staat al klaar om ons terug naar Santa Marta te rijden.

Ik heb me een paar keer afgevraagd of ik de tocht ook had gemaakt als ik had geweten hoe zwaar deze werkelijk was...waarschijnlijk wel, maar dan had ik wel mijn 'jezusslippers' meegenomen die ik dit jaar uit esthetisch oogpunt had thuisgelaten. Wie mooi wil zijn, moet pijn lijden;-)