PARADIJS!
Door: Linda
Blijf op de hoogte en volg Linda
29 Juni 2010 | Colombia, Santa Marta
(This is a warning! Don´t read this during working time....the longer I travel, the more I write....)
Op vrijdagochtend anderhalve week geleden hoorden we om 08.00 uur dat we een uur later een vlucht hadden naar Panama City! Haasten om onze backpacks weer in gereedheid te brengen. Vanaf de `vertrekhal`kun je in Puerto Obaldía zo de vertrek- en tevens landingsbaan oplopen! Ons vliegtuigje moet nog landen, dus voor niets zoveel gehaast; rond half 11 stijgen we uiteindelijk op met een man of 12 aan boord. We kunnen zo de cockpit inkijken en zelfs binnen wandelen.
Bij aankomst op de `domestic airport`voor binnenlandse vluchten wacht ons een fikse ondervraging van maar liefst 2 uur! We voelen ons net criminelen. Ze willen op de cent nauwkeurig weten hoeveel dollars we bij ons hebben. Gelukkig heb ik een credit card, want met mijn $4,12 die ik nog over heb van mijn 100 gepinde dollars na het betalen van de vlucht kwam ik niet erg kredietwaardig over ;-)
Uiteindelijk worden we losgelaten in de grote, chaotische hoofdstad van Panama. Van onze Hawaiiaanse vriend uit Capurganá hebben we een adresje gekregen van een hostel in de veiligste wijk van heel Midden-Amerika: El Cangrejo, het banking district van Panama City. Van buiten ziet het pand er nogal verlaten en verwilderd uit. Van binnen is het echter gezellig en gemoedelijk. De Duitse eigenaar, Richard, woont hier en we voelen ons direct thuis bij deze gastvrije man.
Ik spot al een TV in de woonkamer en regel dat ik zaterdagochtend om half 7 voor de buis kan zitten om Nederland aan te moedigen tegen de Jappaners. Richard heeft een stadsplattegrond aan de muur hangen met daarop duidelijk aangegeven in welke wijken je overdag goed kunt rondlopen, in welke alleen tot 20.00 uur en in welke je helemaal niet moet komen (stay the hell out of here!)
We bezoeken eerst het oude, koloniale centrum, Casco Viejo en wanen ons in Havana, de hoofdstad van Cuba. Gekleurde gevels waar muziek vandaag komt, balkonnetjes en wat vergane glorie. Op zaterdag na de gewonnen wedstrijd willen we eerst een zeilboottocht gaan regelen met vertrek op maandag. Dat valt nog niet mee. De bootjes hebben geen vaste dienstregeling. De hostels kunnen je wel informeren over welke boten van plan zijn wanneer te vertrekken in de komende periode, maar er kan soms een week geen enkele boot gaan...Ook zijn er minimaal 4 personen nodig voordat het voor een zeilboot rendabel wordt te vertrekken. We bezoeken alle hosteñs en horen dat er op maandag een boot wil gaan, maar volgens hostel Luna's Castle zijn er nog geen reserveringen voor deze trip. Na wat aanhoudend doorzeuren krijgen we het telefoonnummer van de kapitein. Voicemail...
Dan maar eerst een tripje maken naar het regenwoud, net buiten de stad. Dit regenwoud doet haar naam eer aan...Na een korte wandeling begint het eerst te druppelen, dan te regenen en vervolgens giet het pijpenstelen! Het is ook geen tropisch buitje van 10 minuten....het houdt niet meer op! Onze vrolijk gekleurde poncho's bieden enigszins droogte, maar als er geen bus komt staan we toch echt als twee verzopen katjes langs de weg te liften. Een aardige, Engelssprekende Panamees stopt en brengt ons met zijn jeep voor nop naar het busstation van Panama City. TOP! We nemen bus 'Calle 50' die nabij onze hostel stopy, als je tenminste uitstapt bij de juiste halte...na een poosje herkennen we de omgeving niet meer...dat kan kloppen als je ondertussen 12 km. buiten de stad bent beland! Grrr...en het regent nog steeds! Aan de overkant van de straat nemen we een bus terug en jawel, nu herkennen we onze bushalte!
In de hostel bellen we de kapitein van de maandagboot nog eens en joehoe, het geluk is wederom aan onze zijde; er zijn in de tussentijd 4 reserveringen bevestigd en er kunnen maximaal 6 gasten mee. Wij kunnen die laatste twee bemanningsleden worden! Fantastisch. Die avond gaan we lekker uiteten en aangezien het in NL dan alvaderdag is, bestel ik papa's favoriete maaltijd: biefstuk (met gebakken champignons en uit), friet en een Panamees biertje erbij!
Volgende ochtend weer vroeg uit e veren, want we willen het Panamakanaal bezoeken. Dit ligt sichtbij de stad, maar beste tijd om het te zien is van 09.00 - 11.00 uur 's ochtends, omdat dan boten door het kanaal worden gelaten. Tijdens het ontbijt kletsen we met Richard over backpackers en het verschil tussen de huidige, jonge backpackers en de reizigers van 25+. We hebben dat zelf ervaren toen we in Medellín in het Party 'Black Sheep' Hostel belandden. Iedere avond feesten, overdag een beetje lam rondhangen, alle luxe verwachten voor een prikkie en alles voor je laten regelen (met de centen van veelal pa en ma lief). Zo waren Angelique en ik toch echt niet 10 jaar geleden...een nieuwe generatie backpackers heeft haar intrede gedaan.
Het Panamakanaal is erg indrukwekkend. Op het moment dat wij er zijn worden twee giga tankers doorgelaten. Prachtig om te zien hoe dat werkt. Het kanaal is in 7 jaar tijd uitgegraven, van 1907 tot 1913, onder supervisie van de Fransen. Maar liefst 153 miljoen kubieke meter aarde en steen zijn verwijderd ten behoeve van het kanaal. Veel arbeiders vonden hierbij de dood. Niet doorhet zware werk, maar met name door malaria en in mindere mate gele koorts die men opliep. Het huidige kanaal bereikt in 2012 haar maximale vervoerscapaciteit en daarom is men reeds een uitbreiding aan het realiseren die vanaf 2012 operationeel moet zijn. Het nieuwe kanaal moet 2 x zo'n grote schepen door kunnen laten dan nu het geval is. Het nieuwe kanaal zal gevuld worden met zoetwater in 3 grote bassins die als een lift werken wanneer een boot wil passeren.
Ook het huidige kanaal wordt bediend met zoetwater uit de omliggende meren en het regenwoud. In 8 uur tijd kan een schip vanaf de Caribische Zee via het Panamakanaal de Atlantische Oceaan bereiken.
In het visitors centre bevindt zich een prachtig museum verspreid over 4 verdiepingen. Hier komen we meer te weten over scheepvaart, handelsroutes, flora en fauna in Panama en de 'Panamanian Canal Watershed', de bouw van het Panamakanaal en de toekomstplannen. Zo heeft het oorspronkelijke woord Panama meerdere betekenissen. Eén daarvan is: 'abundance of butterflies'. Circa 16.000 soorten vlinders fladderen rond in dit landje. Om het Panamakanaal aan te kunnen leggen, is tussen 1907 en 1913 maar liefst 153 miljoen kubieke meter aarde en steen verwijderd, lezen we hier.
Voldaan, zeker omdat het vandaag een zonnige dag is, keren we ´huiswaarts´! We stoppen bij hostel Mamallena om ons transport voor de volgende ochtend te regelen. Tussen 04.30 en 05.00 uur zullen we door een 4 wheel drive worden opgepikt bij onze hostel (slik...).
´s Avonds gaan we heerlijk uiteten in een Libanees restaurant om dehoek bij onze slaapplek. Op straat worden we aangesproken door een aardige, goed Engelssprekende Panamees. Hij vergezelt ons naar het restaurant en we komen weer wat meer te weten over Panama, de Panamezen, hun gewoontes en de verschillen t.o.v. de omliggende landen.
Als we terugkomen moeten we eigenlijk onze tassen gaan inpakken, maar het is natuurlijk veel gezelliger om nog even te kletsen met Richard en een Costa Ricaans reisleider die ook in onze hostel verblijft. Om 01.00 uur duiken we ons bedje in om er 2,5 uur later weer uit te klauteren....gelukkig kan ik overal slapen (van bus tot boot, vliegtuig, bios en ja, blijkbaar ook in een 4x4;-)) De keren dat ik mijn ogen open doe, zie ik wel dat we door prachtig regenwoud rijden richting de noordkust van Panama. Vaak kan ik het ook nog nakijken op Angelique's camera;-) Rond 09.00 uur komen we aan in de haven en worden we met een klein bootje naar El Porvenir gebracht waar onze zeilboot te water ligt. Hier wacht ons een 5-daags avontuur!
Nepenthe, de naam van onze boot, wordt bestuurd door kapitein Luke (29, uit Australie) en zijn vriendin Sara (29, uit Canada). Nepenthe is een Grieks woord. Het is een medicijn tegen pijn en diverse kwaaltjes. Later werd het ook gebruikt als anti-depressivum (misschien kan ik nu alvast gaan afbouwen dan?!...;-)) De zeilboot is 12,5 meter lang en van Amerikaanse makelij. Voor diegenen die bekend zijn met Facebook: Nepenthe heeft een eigen pagina waar je eens op kunt snuffelen om een indruk te krijgen (je kunt natuurlijk ook 'gewoon' onze foto's onder dit reisverslag bestuderen, al vrees ik dat ik ze op deze K..-computer niet eens kan uploaden...grrr....worden dan z.s.m. alsnog erop gezet!!)
Wat een ervaring, 5 dagen op zo'n zeilschip met 8 personen. Angelique en ik slapen samen heel knus aan de voorkant van het schip in een soort bedstee. De andere gasten zijn een Duitse meid Ute (29), een Canadees Matthew (23) en een Amerikaans stelletje,Molly (23) en Jordan (21). Kortom, wij zijn de enige 30+ers! Maar dat mag de pret niet drukken!! Het is een gezellig clubje bij elkaar. We hebben muziek op de boot, kunnen DVD's kijken (helaas geen TV, dus de wedstrijd tegen Kameroen zat er niet in :-() en krijgen 3x per dag een heerlijke maaltijd voorgeschoteld. Dit is PARADIJS:´s Ochtends wakker worden terwijl je heen en weer deint in je bedje, op je gemak een kop koffie drinken met uitzicht op onbewoonde eilandjes vol palmbomen en pannenkoeken eten terwijl je een dolfijn of rog uit zee omhoog ziet springen of een schildpaddenkoppie nieuwsgierig boven het wateroppervlak ziet verschijnen. Zelfs de afwas doen is hier, temidden van zulk natuurschoon, allesbehalve een straf!
We hebben ook een huisdier op de boot: Gordita, een schattig, klein, zwart poesje dat haar naam (klein dikkertje) dankt aan haar uiterlijk bij haar geboorte. Nu ze 4 maanden oud is,is ze een slanke kat geworden, maar wordt nog steeds liefkozend 'Gordi' genoemd.
Wat een luxe, 5 dagen lang mogen luieren en doen waar je zin in hebt....Stel je voor, een onbewoond eiland, een paar palmbomen erop, hagelwitte stranden eromheen en een helderblauwe zee, variërend in kleur van lichtblauw, tot azuurblauw, tot smaragdgroen, tot kobaltblauw en bijna zwart (maar nog steeds transparant) in de diepste gedeelten. Dat was onze omgeving op maandag, dinsdag en woensdag, en dan niet 1, maar meerdere onbewoonde eilanden (in totaal bestaat de San Blas archipel uit circa 360 van deze schoonheden).
Ons dagprogramma zag er zo´n beetje als volgt uit:
* 06.00 uur Zonsopgang (voor degenen die wilden, ik heb hem dus 1 ochtend gezien, Angelique 4 ochtenden)
* Terug naar bed tot een uur of 08.00 uur
* Een heerlijke kop verse koffie drinken
* Ontbijten (van pannenkoeken, tot scrambled eggs, tot cornflakes en boterhammen met pindakaas!)
* Met de dinghy (speedboot) afgezet worden op 1 van de eilandjes
* Daar eerst een fotosessie houden
* Neerstrijken op een schaduwrijk stukje strand
* Snorkelen
* Lezen
* Zwemmen
* Nog meer lezen
* Nog meer zwemmen
* Opgehaald worden voor een overheerlijke lunch
* Uitbuiken na de lunch
* Per dinghy (of zwemmend) naar een ander eilandje
* Zelfde ritueel als in de ochtend, soms afgewisseld met frisbee gooien
* Rond 1800 uur weer opgehaald worden
* 18.30 uur wegzwijmelen bij de meest fantastische zonsondergang ever
* Avondeten (jammie, Sara en Luke kunnen koken!!!)
* Dvd-tje kijken, beetje ouwehoeren, lezen, heen en weer deinen op zee
Op dinsdagavond hielden we een BBQ-avond op het, door ons dus omgedoopte, BBQ-eiland.Tentjes mee, we lieten de boot een nachtje voor Sara en Luke. Na de zonsondergang genoten we bij het vuur van het eten, de rum, tequila en rode wijn. Ik voelde me net als in de Bacardi-reclame, dansend op een strand.
Overdag doet Angelique zeer goede zaken: ze vist een gigantische maaltijd voor ons uit zee.
1 grote vis, remorra genaamd in het Engels, zwom continu onder onze voor anker liggende boot. Het leek net een klein haaitje.
Het lukte, aldus Luke, niemand deze vis te vangen. Dat hoef je tegen Angelique maar 1 keer te zeggen! Met haar standvastigheid lukt het de vis te misleiden en aan de haak te slingeren....we krijgen toch wat medelijden bij het zien van de haak door de lip van de vis en laten het hevig spartelende dier toch maar weer in zee glijden. Geen vis op de BBQ die avond...
Na woensdagavond niet veel alcohol meer genuttigd en lichte maaltijden op, want we vertrokken vanaf een uur of 18 uur non-stop richting Cartagena in het noorden van Colombia. Het heen en weer deinen werd hiermee vervangen door (soms heftig) schommelen, het zwemmen en snorkelen werd vervangen door nog meer lezen en luieren. What a (backpacker´s) life :-)
Op donderdagochtend besluit ik de zonsopgang mee te pikken en wat een goede keus! De kleuren in de lucht veranderen continu, een plaatje! En wanneer de zon bijna haar intrede doet, worden we verrast door enkele dolfijnen! In de verte zien we ze aan komen zwemmen, tot ze bij ons boot zijn en zich naast onze boot mee bewegen in t water. Door het heldere, transparante water kunnen we ze heel goed bewonderen.
Wat een prachtige dieren zijn het toch! Het zijn groepsdieren, er komen er steeds meer bij. Op het hoogtepunt wordt onze boot omgeven door maar liefst 8 dolfijnen, die over en onder elkaar heen zwemmen, onder de boot door, van links naar rechts. Zo wil ik wel elke ochtend om 06.00 uur opstaan;-)
In een recordtijd, de beste tijd die Luke en Sara tot nu toe hebben neergezet vanaf Panama (El Porvenir) tot aan Cartagena, 39 uur, bereiken we het noorden van Colombia op vrijdagochtend. Met enigszins onwennige zeebenen betreden we het vasteland weer. Dit was een week om nooit te vergeten.
Het afgelopen weekend hebben we één van de mooiste steden van Zuid-Amerika ontdekt; Cartagena is niet voor niets bekroond als Unesco World Heritage site. Meer hierover in een volgend verslag, evenals over Santa Marta waar we ons ondertussen bevinden.
Adiós amigos!
Besos, Linda y Angelique
Op vrijdagochtend anderhalve week geleden hoorden we om 08.00 uur dat we een uur later een vlucht hadden naar Panama City! Haasten om onze backpacks weer in gereedheid te brengen. Vanaf de `vertrekhal`kun je in Puerto Obaldía zo de vertrek- en tevens landingsbaan oplopen! Ons vliegtuigje moet nog landen, dus voor niets zoveel gehaast; rond half 11 stijgen we uiteindelijk op met een man of 12 aan boord. We kunnen zo de cockpit inkijken en zelfs binnen wandelen.
Bij aankomst op de `domestic airport`voor binnenlandse vluchten wacht ons een fikse ondervraging van maar liefst 2 uur! We voelen ons net criminelen. Ze willen op de cent nauwkeurig weten hoeveel dollars we bij ons hebben. Gelukkig heb ik een credit card, want met mijn $4,12 die ik nog over heb van mijn 100 gepinde dollars na het betalen van de vlucht kwam ik niet erg kredietwaardig over ;-)
Uiteindelijk worden we losgelaten in de grote, chaotische hoofdstad van Panama. Van onze Hawaiiaanse vriend uit Capurganá hebben we een adresje gekregen van een hostel in de veiligste wijk van heel Midden-Amerika: El Cangrejo, het banking district van Panama City. Van buiten ziet het pand er nogal verlaten en verwilderd uit. Van binnen is het echter gezellig en gemoedelijk. De Duitse eigenaar, Richard, woont hier en we voelen ons direct thuis bij deze gastvrije man.
Ik spot al een TV in de woonkamer en regel dat ik zaterdagochtend om half 7 voor de buis kan zitten om Nederland aan te moedigen tegen de Jappaners. Richard heeft een stadsplattegrond aan de muur hangen met daarop duidelijk aangegeven in welke wijken je overdag goed kunt rondlopen, in welke alleen tot 20.00 uur en in welke je helemaal niet moet komen (stay the hell out of here!)
We bezoeken eerst het oude, koloniale centrum, Casco Viejo en wanen ons in Havana, de hoofdstad van Cuba. Gekleurde gevels waar muziek vandaag komt, balkonnetjes en wat vergane glorie. Op zaterdag na de gewonnen wedstrijd willen we eerst een zeilboottocht gaan regelen met vertrek op maandag. Dat valt nog niet mee. De bootjes hebben geen vaste dienstregeling. De hostels kunnen je wel informeren over welke boten van plan zijn wanneer te vertrekken in de komende periode, maar er kan soms een week geen enkele boot gaan...Ook zijn er minimaal 4 personen nodig voordat het voor een zeilboot rendabel wordt te vertrekken. We bezoeken alle hosteñs en horen dat er op maandag een boot wil gaan, maar volgens hostel Luna's Castle zijn er nog geen reserveringen voor deze trip. Na wat aanhoudend doorzeuren krijgen we het telefoonnummer van de kapitein. Voicemail...
Dan maar eerst een tripje maken naar het regenwoud, net buiten de stad. Dit regenwoud doet haar naam eer aan...Na een korte wandeling begint het eerst te druppelen, dan te regenen en vervolgens giet het pijpenstelen! Het is ook geen tropisch buitje van 10 minuten....het houdt niet meer op! Onze vrolijk gekleurde poncho's bieden enigszins droogte, maar als er geen bus komt staan we toch echt als twee verzopen katjes langs de weg te liften. Een aardige, Engelssprekende Panamees stopt en brengt ons met zijn jeep voor nop naar het busstation van Panama City. TOP! We nemen bus 'Calle 50' die nabij onze hostel stopy, als je tenminste uitstapt bij de juiste halte...na een poosje herkennen we de omgeving niet meer...dat kan kloppen als je ondertussen 12 km. buiten de stad bent beland! Grrr...en het regent nog steeds! Aan de overkant van de straat nemen we een bus terug en jawel, nu herkennen we onze bushalte!
In de hostel bellen we de kapitein van de maandagboot nog eens en joehoe, het geluk is wederom aan onze zijde; er zijn in de tussentijd 4 reserveringen bevestigd en er kunnen maximaal 6 gasten mee. Wij kunnen die laatste twee bemanningsleden worden! Fantastisch. Die avond gaan we lekker uiteten en aangezien het in NL dan alvaderdag is, bestel ik papa's favoriete maaltijd: biefstuk (met gebakken champignons en uit), friet en een Panamees biertje erbij!
Volgende ochtend weer vroeg uit e veren, want we willen het Panamakanaal bezoeken. Dit ligt sichtbij de stad, maar beste tijd om het te zien is van 09.00 - 11.00 uur 's ochtends, omdat dan boten door het kanaal worden gelaten. Tijdens het ontbijt kletsen we met Richard over backpackers en het verschil tussen de huidige, jonge backpackers en de reizigers van 25+. We hebben dat zelf ervaren toen we in Medellín in het Party 'Black Sheep' Hostel belandden. Iedere avond feesten, overdag een beetje lam rondhangen, alle luxe verwachten voor een prikkie en alles voor je laten regelen (met de centen van veelal pa en ma lief). Zo waren Angelique en ik toch echt niet 10 jaar geleden...een nieuwe generatie backpackers heeft haar intrede gedaan.
Het Panamakanaal is erg indrukwekkend. Op het moment dat wij er zijn worden twee giga tankers doorgelaten. Prachtig om te zien hoe dat werkt. Het kanaal is in 7 jaar tijd uitgegraven, van 1907 tot 1913, onder supervisie van de Fransen. Maar liefst 153 miljoen kubieke meter aarde en steen zijn verwijderd ten behoeve van het kanaal. Veel arbeiders vonden hierbij de dood. Niet doorhet zware werk, maar met name door malaria en in mindere mate gele koorts die men opliep. Het huidige kanaal bereikt in 2012 haar maximale vervoerscapaciteit en daarom is men reeds een uitbreiding aan het realiseren die vanaf 2012 operationeel moet zijn. Het nieuwe kanaal moet 2 x zo'n grote schepen door kunnen laten dan nu het geval is. Het nieuwe kanaal zal gevuld worden met zoetwater in 3 grote bassins die als een lift werken wanneer een boot wil passeren.
Ook het huidige kanaal wordt bediend met zoetwater uit de omliggende meren en het regenwoud. In 8 uur tijd kan een schip vanaf de Caribische Zee via het Panamakanaal de Atlantische Oceaan bereiken.
In het visitors centre bevindt zich een prachtig museum verspreid over 4 verdiepingen. Hier komen we meer te weten over scheepvaart, handelsroutes, flora en fauna in Panama en de 'Panamanian Canal Watershed', de bouw van het Panamakanaal en de toekomstplannen. Zo heeft het oorspronkelijke woord Panama meerdere betekenissen. Eén daarvan is: 'abundance of butterflies'. Circa 16.000 soorten vlinders fladderen rond in dit landje. Om het Panamakanaal aan te kunnen leggen, is tussen 1907 en 1913 maar liefst 153 miljoen kubieke meter aarde en steen verwijderd, lezen we hier.
Voldaan, zeker omdat het vandaag een zonnige dag is, keren we ´huiswaarts´! We stoppen bij hostel Mamallena om ons transport voor de volgende ochtend te regelen. Tussen 04.30 en 05.00 uur zullen we door een 4 wheel drive worden opgepikt bij onze hostel (slik...).
´s Avonds gaan we heerlijk uiteten in een Libanees restaurant om dehoek bij onze slaapplek. Op straat worden we aangesproken door een aardige, goed Engelssprekende Panamees. Hij vergezelt ons naar het restaurant en we komen weer wat meer te weten over Panama, de Panamezen, hun gewoontes en de verschillen t.o.v. de omliggende landen.
Als we terugkomen moeten we eigenlijk onze tassen gaan inpakken, maar het is natuurlijk veel gezelliger om nog even te kletsen met Richard en een Costa Ricaans reisleider die ook in onze hostel verblijft. Om 01.00 uur duiken we ons bedje in om er 2,5 uur later weer uit te klauteren....gelukkig kan ik overal slapen (van bus tot boot, vliegtuig, bios en ja, blijkbaar ook in een 4x4;-)) De keren dat ik mijn ogen open doe, zie ik wel dat we door prachtig regenwoud rijden richting de noordkust van Panama. Vaak kan ik het ook nog nakijken op Angelique's camera;-) Rond 09.00 uur komen we aan in de haven en worden we met een klein bootje naar El Porvenir gebracht waar onze zeilboot te water ligt. Hier wacht ons een 5-daags avontuur!
Nepenthe, de naam van onze boot, wordt bestuurd door kapitein Luke (29, uit Australie) en zijn vriendin Sara (29, uit Canada). Nepenthe is een Grieks woord. Het is een medicijn tegen pijn en diverse kwaaltjes. Later werd het ook gebruikt als anti-depressivum (misschien kan ik nu alvast gaan afbouwen dan?!...;-)) De zeilboot is 12,5 meter lang en van Amerikaanse makelij. Voor diegenen die bekend zijn met Facebook: Nepenthe heeft een eigen pagina waar je eens op kunt snuffelen om een indruk te krijgen (je kunt natuurlijk ook 'gewoon' onze foto's onder dit reisverslag bestuderen, al vrees ik dat ik ze op deze K..-computer niet eens kan uploaden...grrr....worden dan z.s.m. alsnog erop gezet!!)
Wat een ervaring, 5 dagen op zo'n zeilschip met 8 personen. Angelique en ik slapen samen heel knus aan de voorkant van het schip in een soort bedstee. De andere gasten zijn een Duitse meid Ute (29), een Canadees Matthew (23) en een Amerikaans stelletje,Molly (23) en Jordan (21). Kortom, wij zijn de enige 30+ers! Maar dat mag de pret niet drukken!! Het is een gezellig clubje bij elkaar. We hebben muziek op de boot, kunnen DVD's kijken (helaas geen TV, dus de wedstrijd tegen Kameroen zat er niet in :-() en krijgen 3x per dag een heerlijke maaltijd voorgeschoteld. Dit is PARADIJS:´s Ochtends wakker worden terwijl je heen en weer deint in je bedje, op je gemak een kop koffie drinken met uitzicht op onbewoonde eilandjes vol palmbomen en pannenkoeken eten terwijl je een dolfijn of rog uit zee omhoog ziet springen of een schildpaddenkoppie nieuwsgierig boven het wateroppervlak ziet verschijnen. Zelfs de afwas doen is hier, temidden van zulk natuurschoon, allesbehalve een straf!
We hebben ook een huisdier op de boot: Gordita, een schattig, klein, zwart poesje dat haar naam (klein dikkertje) dankt aan haar uiterlijk bij haar geboorte. Nu ze 4 maanden oud is,is ze een slanke kat geworden, maar wordt nog steeds liefkozend 'Gordi' genoemd.
Wat een luxe, 5 dagen lang mogen luieren en doen waar je zin in hebt....Stel je voor, een onbewoond eiland, een paar palmbomen erop, hagelwitte stranden eromheen en een helderblauwe zee, variërend in kleur van lichtblauw, tot azuurblauw, tot smaragdgroen, tot kobaltblauw en bijna zwart (maar nog steeds transparant) in de diepste gedeelten. Dat was onze omgeving op maandag, dinsdag en woensdag, en dan niet 1, maar meerdere onbewoonde eilanden (in totaal bestaat de San Blas archipel uit circa 360 van deze schoonheden).
Ons dagprogramma zag er zo´n beetje als volgt uit:
* 06.00 uur Zonsopgang (voor degenen die wilden, ik heb hem dus 1 ochtend gezien, Angelique 4 ochtenden)
* Terug naar bed tot een uur of 08.00 uur
* Een heerlijke kop verse koffie drinken
* Ontbijten (van pannenkoeken, tot scrambled eggs, tot cornflakes en boterhammen met pindakaas!)
* Met de dinghy (speedboot) afgezet worden op 1 van de eilandjes
* Daar eerst een fotosessie houden
* Neerstrijken op een schaduwrijk stukje strand
* Snorkelen
* Lezen
* Zwemmen
* Nog meer lezen
* Nog meer zwemmen
* Opgehaald worden voor een overheerlijke lunch
* Uitbuiken na de lunch
* Per dinghy (of zwemmend) naar een ander eilandje
* Zelfde ritueel als in de ochtend, soms afgewisseld met frisbee gooien
* Rond 1800 uur weer opgehaald worden
* 18.30 uur wegzwijmelen bij de meest fantastische zonsondergang ever
* Avondeten (jammie, Sara en Luke kunnen koken!!!)
* Dvd-tje kijken, beetje ouwehoeren, lezen, heen en weer deinen op zee
Op dinsdagavond hielden we een BBQ-avond op het, door ons dus omgedoopte, BBQ-eiland.Tentjes mee, we lieten de boot een nachtje voor Sara en Luke. Na de zonsondergang genoten we bij het vuur van het eten, de rum, tequila en rode wijn. Ik voelde me net als in de Bacardi-reclame, dansend op een strand.
Overdag doet Angelique zeer goede zaken: ze vist een gigantische maaltijd voor ons uit zee.
1 grote vis, remorra genaamd in het Engels, zwom continu onder onze voor anker liggende boot. Het leek net een klein haaitje.
Het lukte, aldus Luke, niemand deze vis te vangen. Dat hoef je tegen Angelique maar 1 keer te zeggen! Met haar standvastigheid lukt het de vis te misleiden en aan de haak te slingeren....we krijgen toch wat medelijden bij het zien van de haak door de lip van de vis en laten het hevig spartelende dier toch maar weer in zee glijden. Geen vis op de BBQ die avond...
Na woensdagavond niet veel alcohol meer genuttigd en lichte maaltijden op, want we vertrokken vanaf een uur of 18 uur non-stop richting Cartagena in het noorden van Colombia. Het heen en weer deinen werd hiermee vervangen door (soms heftig) schommelen, het zwemmen en snorkelen werd vervangen door nog meer lezen en luieren. What a (backpacker´s) life :-)
Op donderdagochtend besluit ik de zonsopgang mee te pikken en wat een goede keus! De kleuren in de lucht veranderen continu, een plaatje! En wanneer de zon bijna haar intrede doet, worden we verrast door enkele dolfijnen! In de verte zien we ze aan komen zwemmen, tot ze bij ons boot zijn en zich naast onze boot mee bewegen in t water. Door het heldere, transparante water kunnen we ze heel goed bewonderen.
Wat een prachtige dieren zijn het toch! Het zijn groepsdieren, er komen er steeds meer bij. Op het hoogtepunt wordt onze boot omgeven door maar liefst 8 dolfijnen, die over en onder elkaar heen zwemmen, onder de boot door, van links naar rechts. Zo wil ik wel elke ochtend om 06.00 uur opstaan;-)
In een recordtijd, de beste tijd die Luke en Sara tot nu toe hebben neergezet vanaf Panama (El Porvenir) tot aan Cartagena, 39 uur, bereiken we het noorden van Colombia op vrijdagochtend. Met enigszins onwennige zeebenen betreden we het vasteland weer. Dit was een week om nooit te vergeten.
Het afgelopen weekend hebben we één van de mooiste steden van Zuid-Amerika ontdekt; Cartagena is niet voor niets bekroond als Unesco World Heritage site. Meer hierover in een volgend verslag, evenals over Santa Marta waar we ons ondertussen bevinden.
Adiós amigos!
Besos, Linda y Angelique
-
30 Juni 2010 - 06:11
Mo:
Wow Lin, dat klinkt echt fantastisch! Geniet ervan!!
Ik ga aan t werk nu, zucht...
Tot snel xx -
30 Juni 2010 - 06:48
Marjan:
Die waarschuwing boven aan je verhaal klopt echt!! Helaas kon ik het toch niet laten om dit aan het begin van mn werkdag te lezen. Klinkt echt supergoed!!!f
En wij maar werken ;-).
Geniet ervan!
Marjan -
30 Juni 2010 - 07:04
Roy:
Damn ondanks ook 30 graden hierzo toch jaloers.
ga denk ik als revanche vis op de BBQ doen vanavond :-P -
30 Juni 2010 - 07:43
Lonneke:
Dit klinkt echt super allemaal! Ik ben helemaal jaloers!
Geniet er nog bang. Groetjes Lonneke -
30 Juni 2010 - 07:57
Hein (Tilburg):
Nou Linda, je moet ons niet te jaloers gaan maken hoor, ik krijg nog meer zin om op vakantie te gaan, maar dat vind Iet helemaal niet zo leuk. Wij hebben afgelopen zondag ook heerlijk gevist in Boxtel hoor, en flinke zalmen gevangen en die hebben we wel heerlijk opgegeten.
Maak nog een prachtig toetje aan deze reis en kom weer gezond terug.
Alvast een goed terugreis gewenst groetjes
Iet en Hein. -
30 Juni 2010 - 08:48
Jennifer:
Lieve Linny en Angelique, Wat een leuk verhaal om te lezen, zelfs tijdens mijn werk... ik droom helemaal weg. Oké back to reality, even doorwerken ;-) Haha!
Meiden, geniet er nog volop van, want voor jullie weten zitten jullie weer in NL... Have fun de laatste week! Dikke kus van Jenn xx -
30 Juni 2010 - 11:20
Inge:
Ik zwijmel helemaal weg bij dit verhaal, ondanks de tropische temperaturen in Budel lijkt het mij daar heerlijk toeven!!!
Ga door met schrijven en geniet ervan
Liefs Inge -
30 Juni 2010 - 11:33
Judith (Amsterdam):
Wow Lin, wat klinkt het allemaal geweldig!!
geniet, geniet, geniet.
En na thuiskomst snle een keertje bijkletsen.
dikke kus van ons alledrie -
30 Juni 2010 - 12:00
Inge:
Oh mijn god! Wat een verhaal, wat heerlijk. Ook zonder foto's kan ik me een mooi beeld vormen, door je fijne schrijfstijl. Maar ik denk dat alles 'live' nog eens tien keer mooier is. Ge-wel-dig!
KUS -
01 Juli 2010 - 04:34
Jim:
Aardige lap tekst maar goed te lezen ;) volgens mij vermaak je je eigen wel :) veel plezier, ik hoef ook nog maar 2 dagen te werken voor m'n vakantie :)
Have fun X -
01 Juli 2010 - 06:48
Pearl:
Oke, Wij (mijn collega en ik) zijn serieus jaloers! Wat doen we hier nog vragen wij ons af! Ons uitstapje wordt de Efteling aankomende maandag. Ach ja, je doet er niks aan. Maar wat een foto's zeg!
tot snel,
xx Pearl -
01 Juli 2010 - 10:47
Gust:
Vervelend....
Maar 35 graden in de Buulse zon is ook niet erg (alhoewel).
Groeten en een dikke X -
01 Juli 2010 - 13:07
Petra:
Wow, wat een verhaal weer.
Van spannend tot heel relaxed.....
Ik heb weer genoten, palmbomen, witte stranden, dolfijnen...Het lijkt wel een sprookje. Geniet er nog maar lekker van!!!
Groetjes xx -
01 Juli 2010 - 19:00
Wendy:
Ik had gisteren jullie advies opgevolgd: heb het verhaal niet tijdens het werk gelezen, maar uitgeprint en eind van de dag in het zonnetje in de tuin zitten lezen onder het genot van een wit wijntje. Dat zorgde ervoor dat ik ietsje minder jaloers werd :-)
Maar ik zie dat je nu ook de foto's heb geplaatst en tja, die zijn toch echt om jaloers van te worden! Geniet ze nog een weekje.
Liefs Wendy -
02 Juli 2010 - 13:50
Pa En Ma:
Angelique, van harte gefeliciteerd met je verjaardag. dat je nog lang mag genieten van mooie reizen. -
02 Juli 2010 - 22:33
Pa En Ma.:
Hoi wereldreizigers.Mooi om te lezen dat jullie het zo goed naar jullie zin hebben.Angelique gefeliciteerd met je verjaardag.Hoop dat je een fijne dag zal hebben daar in de jungle.En linda weet je al dat we door zijn naar de halve finale? Spannend hoor kan je de finale thuis zien hopelijk met Oranje! Geniet er nog van .De konijnen maken het goed.xx -
03 Juli 2010 - 13:42
Siets:
Wat geweldig Lin!!! En die foto's, dat is inderdaad puur genieten. En de dolfijntjes echt super. Geniet van je laatste weekje, want je komt alweer bijna terug:-)
Liefs
Siets -
04 Juli 2010 - 15:09
Judith:
Hey Linda,
Wow wat een geweldige foto's van die eilandjes!! Dat zijn echt postkaartplaatjes!! Geloof het meteen dat je je in paradijs waant!!
Nog veel plezier!!
Groetjes Judith
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
